نـواز شـریف در دام فساد مـالی

طلسم اتمام کامل  یک  دوره نخست  ‌وزیری غیرنظامیان در پاکستان باز هم نشکست.  دادگاه عالی پاکستان روز گذشته به ‌‌دنبال اتهامات فساد، نواز شریف، صدراعظم این کشور را سلب صلاحیت کرد؛ حکمی تاریخی که احتمالا تعادل سیاسی نیم ‌بند پاکستان را بر هم‌ می ‌زند و به‌ باور برخی تحلیل گران ضربه‌ ای جدی به میراث مردی است که به تعیین نسل گذشته سیاسی پاکستان کمک کرد. ساعاتی بعد از رای دادگاه نواز شریف از قدرت کناره‌ گیری کرد. برکناری نواز شریف که سومین دوره صدراعظمی‌اش را پشت سر می گذاشت، در حالی صورت گرفته که تنها یک سال تا پایان دوره او باقی مانده بود و بسیاری امیدوار بودند تاریخ پاکستان برای یک بارهم که شده، شاهد پایان دوره صدراعظمی یکی از غیرنظامیان باشد. حالا پس از این حکم حزب نواز شریف به نام « مسلم‌ لیگ»  باید صدراعظم موقت را انتخاب کند؛ فردی که تا انتخابات آینده که قرار است اواسط سال ۲۰۱۸ ترسایی برگزار شود، جانشین شریف خواهد بود.
حکمی که روز گذشته از سوی پنج ‌عضو دادگاه ‌عالی پاکستان اعلام شد، حاصل یک‌ سال ماجراهای سیاسی، جلسات دادرسی نفس گیر و تحقیقات جنجالی درباره امور مالی خانواده شریف بود. نظامیان قدرتمند پاکستان هم که به‌ طور سنتی سرنوشت دولت‌های غیرنظامی را تعیین می‌ کنند، به ‌‌دقت به‌ تماشای سلسله‌ جلسات محاکمه نشسته بودند و بر‌اساس برخی گمانه‌ها جنرال‌های قدرتمندی به طور ضمنی در رای دادگاه عالی تاثیر گذاشته ‌اند.

اسناد  پاناما
اتهامات علیه نواز شریف و سه فرزندش( یک دختر و دو پسر) سال گذشته و پس از افشای اسناد پاناما آغاز شد. اسناد پاناما نشان می‌داد چگونه شمار زیادی از ثروتمندترین افراد جهان با استفاده از گریزگاه‌های مالیاتی ثروت خود را مخفی کرده‌اند؛ گرچه در این اسناد از خود نواز شریف نامی برده نشده بود؛ ولی نام دو پسر و دختر صدراعظم پاکستان در میان بود و این اسناد نشان‌ می ‌داد فرزندان شریف صاحب ساختمان مسکونی گران ‌قیمتی در لندن هستند که از طریق شرکت‌ های ثبت ‌شده در خارج خریداری کرده‌اند. شریف گفته است که املاک لندن به صورت قانونی خریداری شده و افزوده که شخصا مالک آنها نیست. دادگاه عالی پاکستان از  اعضای خانواده شریف خواسته بود مدارک معتبری را درباره پولی که برای خرید اپارتمان در لندن استفاده کرده بودند، در اختیار دادگاه قرار دهد؛ اما با وجود رد اتهامات از سوی خانواده شریف، دادگاه می ‌گوید آنها و وکلای ‌شان نتوانستند مدارک قانع‌ کننده‌ای ارایه بدهند و اسناد آنها عموماً جعلی و ناکارآمد بوده است. نواز شریف که در دو دوره قبلی صدراعظمی خود (از سال ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۲ و از سال ۱۹۷ تا ۱۹۹۹ ترسایی) نیز نتوانست دوره پنج‌ ساله صدراعظمی را به اتمام برساند، از سال گذشته به این سو مرتباً اتهامات علیه خود و خانواده‌اش را توطیه خوانده و می ‌گوید در سه‌ دوره صدراعظمی ‌اش هیچ‌ گاه با اتهام فساد عمده‌ ای روبه ‌رو نشده بود. بارها از او خواسته شد که استعفا دهد؛ اما می‌ گفت اشتباهی نکرده که به‌ خاطر آن از کرسی صدراعظمی پایین بیاید

.
گزینه‌ های جانشینی نواز شریف
در‌این ‌میان برکناری شریف برنامه‌های او برای جانشینی سیاسی ‌اش را هم به خطر انداخت؛ چراکه  نام « مریم شریف »، دختر نواز شریف که به‌ عنوان وارث سیاسی او در نظر گرفته شده بود، هم در این اسناد دیده شده است. حالا ناظران سیاسی می ‌گویند چندین نفر برای جانشینی نواز شریف در نظر گرفته شده‌اند؛ یکی از آنها سردار « ایاز صادق » سخنگوی رییس پارلمان این کشور، است و « شهید خاقان عباسی »، وزیر نفت و منابع طبیعی پاکستان، هم یکی دیگر از گزینه‌ هاست.  « خرم‌ دستگیر خان»، وزیر تجارت و « خواجه محمد عاصف »، وزیر دفاع، هم از دیگر گزینه‌ های جانشینی نواز شریف هستند.
بی‌ شک یکی از مهم‌ ترین کسانی که آماده استفاده سیاسی از برکناری نواز شریف است، سیاست ‌مدار مخالف  عمران خان  است که از سال ۲۰۱۳ ترسایی  و پس از به ‌قدرت‌رسیدن نواز شریف کمپینی برای مقابله با او به‌ راه انداخت. تحلیل گران سیاسی می‌ گویند که حکم دادگاه پیروزی سیاسی و اخلاقی انکار‌ناپذیری برای عمران خان به شمار می‌ رود. به باور کارشناسان جایگاه عمران‌ خان تقویت می ‌شود؛ اما همه‌ چیز به سرمایه‌ گذاری او در ایالت پنجاب بسته گی دارد؛ چرا‌که این ایالت  نقشی بسیار اساسی در انتخابات عمومی پاکستان ایفا می ‌کند. پنجاب یکی از پرجمعیت ‌ترین و پررونق ‌ترین ایالت پاکستان است و در چندین دهه گذشته پایگاه نواز شریف بوده است. عمران‌ خان در سال‌های گذشته پیگیرانه  و با وسواس اتهامات علیه شریف را هدایت کرد و با مخالفت‌های خیابانی و شکایت دادگاهی، مخالفت‌های عمومی را علیه صدراعظم گسترش داد و سازماندهی کرد.
حکم اخیر سرنوشت مردی را که در سه‌ دهه گذشته یکی از نیروهای غالب عرصه سیاسی پاکستان بوده، نامشخص باقی می ‌گذارد.  حسن عسگری، تحلیل گر سیاسی مستقر در لاهور، در گفت ‌وگو با نیویورک ‌تایمز درباره حکم اخیر دادگاه عالی و سرنوشت نواز شریف چنین می ‌گوید: « اگر او چشم‌انداز درازمدتی داشته باشد، برمی‌ گردد و حزب سیاسی ‌اش را رهبری می‌ کند. او و هوادارانش حکم دادگاه را توطیه ‌ای سنگین با مشارکت قدرت‌های بین‌المللی خوانده‌اند. نواز شریف در دوره‌ای از ثبات اقتصادی نسبی به قدرت رسید و توانست چندین پروژه زیربنایی بزرگ را به اتمام برساند و قطعی برق هم که یکی از مهم‌ ترین مشکلات پاکستان است، در دوره او کاهش چشمگیری داشت؛ گرچه رسوایی اخیر اعتبار او و خانواده‌اش را خدشه ‌دار کرد؛ اما حزب مسلم ‌لیگ امیدوار است با تکیه بر دستاوردهای شریف بتواند پیروز انتخابات عمومی سال آینده پاکستان باشد؛ حتیا اگر خود شریف نتواند نامزد این انتخابات باشد./شرق

بامداد ـ سیاسی ـ ۳/ ۱۷ـ۲۹۰۷

تیم شورک

مقدمه :

وقتی هفت ‌سال پیش « مسیر ایرلندی» کن لوچ، کارگردان نامی انگلیسی، برای نخستین ‌بار در جشنواره کان اکران شد، باراک اوباما تازه یک‌ سالی بود که به قدرت رسیده بود. فیلم روایت گر واگذاری گسترده جنگ افغانستان به پیمانکاران امنیت ملی ایالات متحده و رنج ‌های ناشی از آن بود؛ داستان یکی از این پیمانکاران که توضیح مقامات آمریکایی را درباره مرگ دوستش نمی ‌پذیرد و به تحقیق و تفحص می ‌پردازد. دو دوره ریاست‌ جمهوری اوباما اما در حالی به پایان رسید که در این سال‌ها خصوصی‌سازی جنگ افغانستان گستره بیش تری یافته است. وعده‌های اوباما مبنی ‌بر پایان نظامی ‌گری در لیبیا، افغانستان، عراق و یمن به جایی نرسید و او حتا برخلاف وعده‌اش۳۰ هزار نیروی نظامی دیگر به افغانستان اعزام‌ کرد، آن‌ هم در ماه دسامبر سال ۲۰۰۹  ترسایی  یعنی سال اول نخستین دوره ریاست ‌جمهوری ‌اش و همان سالی که او برای وعده‌های محقق ‌نشده‌اش برنده جایزه صلح نوبل شد. گسترش استفاده از هواپیماهای بدون ‌سرنشین هم یکی دیگر از دستاوردهای دولت اوباما بود: شرکت‌های خصوصی خلبانانی صوری را استخدام می ‌کردند و آنها کیلومترها دورتر از میدان جنگ با یک کلیک کامپیوتری عملیاتی به ‌راه می ‌انداختند که شرح تلفات غیرنظامیان حاصل از آن خود گزارش مفصل دیگری می ‌طلبد. حالا در دولت ترامپ زمزمه‌ های گسترش خصوصی‌سازی به گوش می ‌رسد. تیم شورک، نویسنده گزارش زیر، در نیشن به ابعاد این خصوصی ‌سازی می ‌پردازد و طرح‌ های جدیدی که در دوران زمامداری ترامپ در راه است.

جرد کوشنر، داماد و مشاور ارشد دونالد ترامپ، مشغله ‌های زیادی داشته که فقط هم مربوط به روس‌ها نیست. این هفته  در میان هیاهوی به‌ راه‌ افتاده بر سر دیدارش با یکی از وکلای روس درباره انتخابات ۲۰۱۶ ترسایی ، نیویورک ‌تایمز گزارش جذابی منتشر کرد درباره نقش او در برنامه خصوصی ‌سازی جنگ افغانستان.
به گزارش تایمز، شنبه گذشته استیو بنن، مشاور ارشد ترامپ، به همراه کوشنر برای هماهنگی مذاکره‌ای میان جیم متیس  وزیر دفاع امریکا  و دو تاجر که از قراردادهای نظامی بهره برده ‌بودند به پنتاگون رفتند. آنها پیمانکارانی عادی نبودند: یکی از آنها  هیریک پرینس، بنیان ‌گذار بدنام ارتش چند منظوره « بلک واتر»  بود و دیگری استفان فینبرگ سرمایه ‌دار نیویارکی که مالک شرکت بین‌المللی « دین کورپ » است؛ بزرگ ‌ترین پیمان کار ایالات‌ متحده امریکا در افغانستان.
آنها در این جلسه ( که پرینس و فینبرگ آن را تایید نمی‌کنند) از پنتاگون خواستند جنگ را تبدیل کند به چیزی که « واحد های نظامی  خصوصی » نامیده‌اند؛ واحد هایی که برای کسب سود می‌ جنگند و جایگزین طرح جدید پنتاگون برای ارسال‌ هزاران نیروی نظامی دیگر به افغانستان برای مبارزه با طالبان خواهند شد.

به گزارش تایمز، متیس مودبانه پیشنهاد بی ‌شرمانه آنها را شنیده اما در اظهارنظری که به‌ کل ناامید شان کرده،  نپذیرفته افراد خارج از دولت برای بازنگری خط‌ مشی ایالات ‌متحده امریکا در افغانستان طرح و راهبردی بدهند چرا که این خط ‌مشی در کاخ سفید و از سوی جنرال مک‌ مستر، مشاور امنیت ملی ترامپ، تبیین می ‌شود.
گزارش تایمز گویای تضاد منافع است. همان‌ طور که اغلب امریکایی‌ها می ‌دانند، تخم لق مزدوری‌های پرینس با فرستادن ارتش خصوصی به افغانستان همراه با نیروهای سازمان سیا کوتاه ‌زمانی بعد از حملات ۱۱ سپتامبر کاشته شد.
اما بعد از آنکه پیمانکاران تحت فرماندهی او ده‌ ها غیرنظامی عراقی را کشتند او در دولت ایالات‌ متحده عنصری نامطلوب شد. با این ‌حال، پرینس پس از فروختن شرکتش و سازماندهی ارتشی خصوصی برای امارات ‌متحده عربی، به یکی از مشاوران کلیدی ترامپ در مسایل نظامی بدل شد. او یک روز بعد از جلسه ‌اش در پنتاگون در گفت ‌و‌گو با سایت خبری بنن به نام « بریت بارت» از پیشنهادات خود پرده برداشت.
همان‌ طور که سال‌ های سال در اینجا با مدرک به اثبات رسانده‌ام، بی‌ شک جنگ افغانستان، به‌ ویژه عملیات‌های نظارتی و لوژیستیکی، از قبل هم به ‌شدت پیمانی شده بودند. اما با رویکرد پرینس، مبارزه واقعی را مزدورانی به پیش می ‌برند که احتمالا او استخدام می‌کند. او به بریت بارت گفت: «  ایالات ‌متحده شاهد همکاری سیا، عاملان ویژه و پیمانکاران با نیروهای افغان برای هدف قراردادن تروریست‌ها خواهند بود. من می ‌گویم به مدلی برگردیم که در طول چند صد سال در منطقه از سوی شرکت هند شرقی امتحانش را پس داده؛ شرکتی که با سربازان حرفه‌ ای غربی قرارداد می ‌بست و در صورت لزوم آنها به همراه همتایان محلی خود می‌ جنگیدند  ». ظاهرا وقتی روز پنجشنبه جیک تپر، خبرنگار سی ‌ان‌ ان در گفت ‌و‌گو با سباستین گورکا، دستیار معاون ترامپ در امور امنیت ملی از او درباره دیدار با متیس پرسید، او این پیشنهادات را تایید کرد: « این موضوع کلاهبرداری از دولت نیست. برعکس، به خاطر صرفه‌ جویی در هزینه مالیات ‌دهنده گان است. این امر به‌ خاطر ایجاد ظرفیت بومی است». گورکا سپس با اشاره به پرینس او را به‌ شدت ستود: «این مرد متصدیان سابق را از میان نیروهای عملیات ویژه دست ‌اول و افراد بازنشسته استخدام کرد». به گفته او: « آنها به افغانستان می ‌روند نه برای اینکه به جای افراد دیگری بجنگند، بلکه برای کمک  به افغان‌ها و نیروهای بومی محلی تا از سرزمین‌های خود محافظت کنند. در نتیجه، این سرمایه ‌گذاری هزینه‌ها را کم می‌کند. ما اینجا در کاخ سفید درها را به‌ روی ایده‌های افراد بیرون از دولت باز کرده‌ایم چرا که وضعیت ۱۶ سال گذشته فاجعه ‌بار بوده است».
تخصص فینبرگ بسیار گسترده‌ تر است: او سرمایه لازم را برای رشد صنعت پیمانکاری نظامی تامین کرد. فینبرگ از طریق شرکت مدیریت سرمایه سربروس، شرکت سهامی خصوصی ۳۰‌ میلیارد دلاری که در سال ۱۹۹۲ ترسایی  تاسیس کرد، صاحب چندین شرکت مشارکت ‌کننده در عملیات‌های نظامی و اطلاعاتی شد. همان ‌طور که بلومبرگ ‌نیوز فبروری گذشته در پرونده ‌ای مفصل گزارش داد، « فینبرگ شرکت‌هایی خریده که هواپیماهای جاسوسی را دوباره سوخت ‌گیری می‌ کنند، تفنگ تک‌ تیرانداز می‌ سازند و دشمنان امریکا را از فضا می ‌بینند. او برای تعدادی از قدرتمند ترین افراد سرمایه ملی امریکا  اشتغال و فرصت کسب سود ایجاد کرد و با  لابی‌ های خود قراردادهای خوبی بست.با این‌حال، فینبرگ برخلاف پرینس عملا برای عموم مردم ناشناخته است و دوست دارد همین رویه را حفظ کند. برای کسانی که هرگز درباره‌اش نشنیده‌اند، این تصویر جمع ‌و‌جوری از اوست، از اهمیت صنعت سهامی خصوصی ‌اش و اینکه او و دیگر سرمایه ‌گذاران امنیت ملی چگونه می‌ توانند در صورتی که متیس نظرش تغییر کند و تصمیم بگیرد بلک واتر را به افغانستان برگرداند، بهره ببرند.
توجه عموم اولین بار فبروری گذشته به فینبرگ جلب شد، پس از آنکه شرکت سربروس به سرمایه داران اطلاع داد او ممکن است به‌ عنوان یکی از مقامات عالی ‌رتبه دولت ترامپ منصوب شود و به همین ‌جهت باید اطلاعات جامعی درباره مسایل مربوط به تضاد منافع جمع ‌آوری کند. ترامپ از فینبرگ می‌ خواست هدایت « بازنگری گسترده » آژانس‌های اطلاعاتی ایالات‌متحده را برعهده بگیرد و او را برای مقامی عالی ‌رتبه در پنتاگون و وزارت امنیت کشور هم در نظر داشت.
فینبرگ تا حدودی به دلیل رفاقتش با بنن این فرصت را پیدا کرد. بنن به خاطر طرح‌هایش برای ازبین‌بردن « دولت اجرایی»  به واسطه خصوصی ‌سازی و حذف خدمات عمومی پایه‌ای بدنام است. بر پایه گزارش نوامبر گذشته وال ‌استریت ‌ژورنال، در طول مبارزات انتخاباتی سال ۲۰۱۶ ترسای ، فینبرگ عضوی از گروه سرمایه ‌گذاران سهام خصوصی و سرمایه ‌گذاری مخاطره ‌آمیزی بود که به ترامپ مشورت می ‌دانند و در طول این مبارزات به وفادارترین مدافع او بدل شد. در میان آنها ویلبر راس، رییس شرکت « راس و شرکا »، هم  قرار داشت که اکنون وزیر تجارت است و پیتر تیل‌ میلیاردر، یکی از بنیان ‌گذاران شرکت پیمانکاری اطلاعاتی « پلنتیر تکنولوژی».
به گزارش تایمز، وقتی نام فینبرگ برای سرپرستی بازنگری در آژانس‌های اطلاعاتی مطرح شد، مقامات امریکایی رای ترامپ را زدند چرا که می ‌ترسیدند  دخالت او آزادی عمل آنها را کم  کند و آن دست منابع اطلاعاتی را کاهش دهد که مخالف دیدگاه‌ های ترامپ  است. درعین‌ حال قانون‌ گذاران هم عصبانی شدند و در یکی از جلسات سنا، در اواخر ماه فبروری ، سناتور سوزان کالینز گفت نگران است  « فردی که یکی از شرکت‌ های سهامی خصوصی را اداره می ‌کند» برای بازنگری اطلاعاتی ترامپ در نظر گرفته شود.
با این حساب نام فینبرگ خیلی سریع محو شد - تا همین هفته گذشته. حالا، ظاهرا ترامپ به این سرمایه ‌گذار چراغ سبز نشان داده تا به اختیار خودش و با کمک بنن و کوشنر وارد کارزار شود؛ معامله ‌ای دوسر برد: پرینس منافع مزدورانه خودش را می ‌فروشد و فینبرگ هم چشم‌ اندازش را برای صنعت سهامی خصوصی.
هم‌ زمان با خصوصی‌ سازی عملیات‌ های نظامی و اطلاعاتی امریکا در طول ۱۵ سال گذشته، شرکت‌ هایی که برای دولت کار می ‌کنند بیش ‌ازپیش به سرمایه‌ گذاران پرپول ‌و‌ پله‌ ای وابسته شده‌اند که ارتباطی قوی با پنتاگون و ۱۶ سازمانی دارند که « جامعه اطلاعاتی » را تشکیل می ‌دهند.
وارد سرمایه‌ گذاری خصوصی شوید. شرکت‌های سهامی خصوصی به‌ واسطه ارتباطات گسترده‌ شان با مقامات امنیت ملی کنونی  و سابق و با دسترسی به مجموعه عظیمی از سرمایه‌ های خصوصی که برای تامین بودجه آنها سرمایه‌ گذاری می‌ کنند، عملا به مدیران صنعت پیمانکاری بدل شده‌اند. در سال‌ های اخیر قدرت آنها به خاطر تعداد زیادی از ادغام‌ها و مالکیت ‌ها بیشتر شده است.
در دنیای جاسوسی و نظارت، این معاملات به تمرکزی  باورنکردنی در صنعت منجر شده است و حالا پنج شرکت حدود ۸۰  درصد پیمانکاران اطلاعاتی را استخدام می‌کنند. بسیاری از این ها تغییر شکل ‌داده بودند و قدرت داد وستد کنونی خود را مدیون صندوق‌ های سهامی خصوصی ‌اند، نظیر بزرگ ‌ترین شرکت سهامی امنیت ملی یعنی گروه « کارلایل » مستقر در واشنگتن.
کارلایل سال‌ها تحت ریاست فرانک کارلوچی بود، معاون سابق سیا، که پیشگام نخستین سال‌های خصوصی‌ سازی آژانس‌های اطلاعاتی بود. طی یک دوره حدود ۱۰ساله، این شرکت پیمانکاران ارشد بسیاری را خرید (و سپس فروخت). تا همین اواخر، این شرکت صاحب اکثریت سهام بوز آلن همیلتون بود، یکی از پیمانکاران کلیدی آژانس امنیت ملی امریکا و یکی از مشاوران کلیدی جامعه اطلاعاتی با قراردادهای گسترده  در بیشتر سازمان‌های عمده اطلاعات غیرنظامی  و دفـاعی.
وریتاس کاپیتال، یکی دیگر از صندوق‌های سرمایه‌ گذاری، دین‌کورپ را در سال ۲۰۱۰  به شرکت سربروس فروخت و حالا برای مشاوره‌های خود به جنرال‌های بازنشسته بری مک کافری و آنتونی زینی و همچنین ریچارد آرمیتاژ، معاون وزیر خارجه دولت بوش، متکی شده است. اخیرا، شرکت دی ‌سی کاپیتال پارتنر، یکی از شاخه‌ های وریتاس، با خریدن مایکل بیکر، پیمان کار اطلاعاتی - نظامی بین ‌المللی، به یکی از سرمایه ‌گذاران کلیدی سازمان‌ های اطلاعاتی بدل شده است. مایکل وینسنت هیدن، رییس‌ سابق آژانس امنیت ملی امریکا،  هم  یکی از مشاورانش است.
شرکت سربروس متعلق به فینبرگ به خاطر مدیران جمهوری‌ خواهش مشهور است، افرادی مثل دن کویل، معاون رییس ‌جمهوری و جان اسنو، که وزیر مالیه  دولت جورج دبلیو بوش بود. کویل کارش را به ‌عنوان یکی از مدیران ارشد سربروس در دهه ۹۰ ترسایی با خرید و فروش دارایی ‌های حراجی در آسیا آغاز کرد. اخیرا کویل و اسنو سرمایه ‌گذاری ‌های سربروس را در دیون اموال اروپایی ترتیب می ‌دهند.
شرکت فینبرگ در عرصه امنیت ملی، روابط خود را با برخی از معتبرترین شخصیت ‌های اطلاعاتی گسترش داده است. آن ‌طور که بلومبرگ قبلا ذکر کرده، یکی از این افراد لیون پانتا است؛ رییس سیا در دوره ریاست‌ جمهوری اوباما  و « مشاور سربروس در مسایل امنیتی  و اطلاعاتی ». مایکل مورل هم  یکی دیگر از این افراد است، معاون رییس سازمان سیا در زمان اوباما که بعد از بازنشسته گی در سال ۲۰۱۳ ترسایی  مدتی با سربروس همکاری می ‌کرد.
بنابراین جای تعجب نیست که بازارگرمی فینبرگ برای متیس این ماه بیشتر از پرینس بود. آن‌ طور که تایمز براساس یک فرد آگاه گزارش داده، « طرح او کنترول عملیات‌های افغانستان را به سازمان سیا می ‌دهد که از سوی واحد های شبه‌ نظامی انجام می ‌شود و از همین ‌رو کمتر از ارتش تحت ‌نظارت است».
پس از آن نوبت به دین کورپ می‌ رسد، هسته مرکزی سرمایه ‌گذاری‌ های هنگفت سربروس در بخش امنیت ملی. دین کورپ به ‌شدت در تمامی جنبه‌ های جنگ ‌‌های ایالات‌ متحده  در عراق و افغانستان مشارکت دارد و سال‌ ها در عملیات‌ های نظامی  و اطلاعاتی درگیر بوده است، عملیات‌هایی نظیر به ‌کارانداختن هواپیما های تجسسی برای ارتش افغانستان و آموزش ارتش تحت حمایت امریکا در عراق و لیبریا. این قرارداد بسیار بزرگ ‌تر از  قرارداد های بلک واتر است: در سال ۲۰۱۵ ترسایی ارتش ایالات ‌متحده قراردادی صد میلیو ن‌ دلاری به این شرکت اعطا کرد تا به ارتش ملی افغانستان « خدمات مستشاری، آموزش و مربی گری» ارایه کند.
هرچند، فراهم‌ کردن جنگجوی خصوصی تنها نقش شرکت فینبرگ نخواهد بود. برای مثال، ترامپ گفته که در حال فشارآوردن به پنتاگون است برای ایجاد مناطق امن در سوریه، جایی که نیروهای نظامی ایالات متحده  و غیرنظامیانی از آژانس توسعه بین‌المللی ایالات‌متحده، از سوری ‌هایی که از جنگ فرار می‌ کنند «  حفاظت » خواهند کرد. این طرح هنوز به ثمر نرسیده اما می ‌تواند بعد از روابط دوستانه روسیه و ایالات‌متحده در سوریه اجرا شود. طرحی که رکس تیلرسون، وزیر خارجه ایالات ‌متحده امریکا  بعد از دیدار اخیر ترامپ و ولادیمیر پوتین در المان از آن خبر داد.
این دقیقا از جنس همان عملیات ‌هایی است که دین ‌کورپ خبره آن است و به‌همین ‌دلیل است که شرکت دین کورپ، بازیگر اصلی انجمن تجاری عملیات‌های برقراری ثبات بین‌المللی (ISOA) است، بازوی لابی ‌گر صنعت امنیت ملی.

 وب ‌سایت ISOA  شرکت دین‌کورپ را چنین توصیف می‌کند: دین‌ کورپ حامی بسیار موفق نهادهای نظامی و مدنی دولت است، در ضمن در صنعت هوایی، توسعه زیرساخت‌ها، امنیت و تدارکات آن نیز نقش تجاری مهمی دارد.
فینبرگ، اگر در فشارآوردن به متیس موفق شود، موقعیتی عالی دارد برای بهره‌ بردن از این اقدامات، اقداماتی که زمانی کشورسازی خوانده می‌ شد اما بعد از جنگ عراق به عملیات‌‌ های ثبات تغییر نام داد. اما اینکه آیا متیس با این داستان کنار می ‌آید بحث دیگری است. آن طور که تایمز نوشته « متیس معتقد است مفهوم آقای پرینس از تکیه  بر ارتش خصوصی در افغانستان از حد معمول تجاوز می ‌کند، ولی خود او زمانی که فرمانده چهارستاره ستاد مرکزی پنتاگون بوده  از استفاده پیمانکاران برای وظایف محدود و ویژه حمایت کرده است» . بنابراین وقتی پای پول و تجارت در میان باشد جایی هم برای فینبرگ پیدا می ‌شود/  Nation / برگردان از رخش

بامداد ـ سیاسی ـ ۱/ ۱۷ـ۲۵۰۷

نایومی کلاین :  به نظرم رسانه‌ها بدترین برخوردی را که می ‌شد در قبال شما داشته ‌اند. نخوبگان رسانه‌ ای لجن ‌پراکنی کردند. بااین‌ حال این برخورد جواب نداد. درواقع، به‌ نظر می ‌رسد تاثیر عکس داشته و میزان اعتماد به این نهادهای نخوبه ‌گرا را هم کاهش داده است. 
جرمی کوربین :  بله، به نظرم بعد از مدتی، سواستفاده بیش از حد رسانه ‌ها شما را به چهره جذابی بدل می‌کند. 
نایومی کلاین :  درباره تغییر چارچوب بحث حرف زدید و این چیزی است که واقعا اتفاق افتاده است. فاجعه برج گرینفل یکی از نمودهای این تغییر بود. نحوه مداخله جامعه بریتانیا در این فاجعه حجت موجهی بر یک سیستم شکست ‌خورده بود که ارزشی برای زنده گی انسانی قایل نیست و زنده گی‌ها را رتبه ‌بندی می‌کند. 
جرمی کوربین :  این فاجعه چیزی را درباره زنده گی مدرن شهری روشن کرد. این بخش لندن ثروتمند ترین منطقه کل کشور است؛ منطقه‌ ای بسیار ثروتمند. سال گذشته شورای این منطقه تخفیفی برای مالیات ‌دهندگان بزرگ‌ قایل شد. یک هدیه ناچیز به آنها داد. 
نایومی کلاین :  بازگشت پول. 
جرمی کوربین :  صدها نفر در این برج زنده گی می‌ کردند، برخی از آنها مستاجران شورای محل بودند، در منطقه سلطنتی کنزینگتون و چلسی. بعضی اپارتمان‌ها به صورت مستقل خریداری شده بودند و بعضی مستاجر دست دوم بودند و برخی مستاجر دست‌ سوم. هیچ ‌کس واقعا نمی ‌دانست چه کسی در کدام واحد از اپارتمان زنده گی می ‌کرده. کل سیستم فروپاشید. واقعیت این است که این حادثه محصول مقررات ناکافی و مقررات ‌زدایی است. این برج  دوزخی بلند ‌مرتبه بود که فقرا را در ثروتمندترین محله کشور سوزاند. 
و این زنگ خطری درباره ایمنی ساختمان‌هاست. زنگ خطری درباره ایده پیش‌ رفتن به سوی تالار شگفت ‌انگیز « والهالا»ی٢  بازار آزاد آینده با ازبین‌بردن هرگونه مقرراتی که آن را به مثابه مانعی ببیند  بر سر راه فرصت‌های بخش خصوصی. بنابراین بحث کاملا به این سمت چرخیده است. من فردای فاجعه به آنجا رفتم و زمان زیادی را به حرف ‌زدن با کسانی گذراندم که از برج گریخته‌ بودند، با آتش‌نشانان شوکه‌ شده و بهیاران و کارمندان آمبولانس و افسران پولیس  صحبت کردم که آماده رفتن به ساختمان و بیرون‌کشیدن جسدها بودند. آنها قهرمانان واقعی ‌اند. این حادثه درسی برای کل کشور بود. اما مردم وحشت ‌زده‌اند. 
نایومی کلاین :  دیواری بود که مردم محل سوالات شان از مقامات را روی آن چسبانده ‌اند. این سوالات واقعا سوزناک ‌اند. بچه ‌ها پرسیده ‌اند آیا مدرسه من امن است؟  کودکی ١٠ساله پرسیده بود: «چرا حتما باید چنین اتفاقاتی بیفتد تا ما به هم نزدیک شویم؟».
جرمی کوربین :  سوال خوبی است. 
نایومی کلاین :  به نظرم بارها و بارها این درس را در دوران‌های بحران یاد می ‌گیریم، دوران‌هایی که ما محک می ‌خوریم. هم می‌ توانیم یکدل شویم و هم علیه یکدیگر و نمونه‌های زیادی از آن را بعد از حملات ١١ سپتامبر دیدیم. همه گناه‌ها به گردن مسلمانان افتاد و به خاطر قوانین سخت‌ گیرانه بخش زیادی از آزادی‌ مان را در کشور و سرتاسر جهان از دست دادیم و آن حمله بهانه ‌ای شد برای آغاز جنگ‌ها. ما در زمانه هم‌ پوشانی بحران‌ها قرار داریم. تغییرات اقلیمی یکی از این بحران‌هاست و نابرابری یکی دیگر از آنها و بی‌عدالتی نژادی هم. فکر می‌ کنید ما می ‌توانیم این نقطه‌ها را وصل کنیم و طرحی بریزیم برای حل هم‌ زمان چندین مشکل، چندین بحران؟ 
جرمی کوربین :  خوب راستش، تغییرات آب ‌و‌هوایی و بحران پناه‌جویی به هم مرتبطند. تغییرات ‌آب ‌وهوایی و جنگ هم همین ‌طور. فجایع زیست ‌محیطی هم، که لزوما با تغییرات آب  ‌و‌هوایی مرتبط نیستند، با جنگل ‌زدایی و در نتیجه تخریب محیط  زنده گی به این تغییرات ربط پیدا می‌ کنند. 
به جنگ دارفو  نگاه  کنید، به موج پناه‌ جویانی که وارد لیبیا می‌ شوند، بخشی از آنها به‌ خاطر جنگ سوریه و همچنین نقض حقوق‌ بشر در سراسر منطقه. همچنین افرادی که از سرزمین‌ های خود در کشورهای جنوب  صحرای افریقا رانده شده ‌اند تا راه را برای راه‌ اندازی شرکت‌های خیلی بزرگی باز کنند که زمین می‌ خرند و محصولات مختلفی می ‌کارند، اغلب برنج و میوه، تا به‌ جاهای دیگر صادر کنند و جمعیت محلی را بی ‌کار و گرسنه به حال خود رها می ‌کنند. 
نایومی کلاین :  آیا لحظه ‌ای در مبارزات انتخاباتی شما بوده که به یادتان مانده باشد، امیدوارکننده‌ ترین لحظه ‌ای که شاهدش بودید، جایی که همان کشوری را دیدید که می‌ خواهید در آن زنده گی کنید؟ 
جرمی کوربین :  در هستینگز، یکی از شهرهای ساحلی جنوبی، آقای بسیار متشخصی به گردهمایی ما آمد. ٩١ ساله بود. سر شوخی باز شد چون به او گفته بودم ٩٢ ساله است و او گفت چطور جراات می‌ کنی  بگویی  من ٩٢ ساله ‌ام، من فقط ٩١ سال سن دارم.

او سال ١٩٤٥ ترسایی به حزب کارگر پیوسته بود و از آن زمان یکی از اعضای حزب بود. در طول زنده گی اش بسیار فعال بوده و گفت این امیدوارکننده‌ ترین زمان زنده گی ‌اش بوده است.  گفت مادرش هوادار حق رای زنان بوده و در زمان جنگ جهانی اول برای حق رای زنان مبارزه می‌ کرده است. پدربزرگش هم از چارتیست‌ های دهه ٥٠  بوده که به برقراری میزانی از دموکراسی در بریتانیا کمک کرده بود. با خودم فکر می ‌کردم، این مرد با این سن ‌و ‌سال صبح  یک روز شنبه به گردهمایی ما آمده چون سرشار از امید برای جوانان است. 
کمپاین انتخاباتی ما به این معروف بود که پر از جوانان و مردم آرمان ‌گر است. بله، جوانان زیادی آنجا حضور داشتند و بسیاری از آنها آرمان‌ ها و ابتکارهای درخشانی داشتند. افراد مسن زیادی هم بودند که به آنجا می ‌آمدند و می‌ گفتند : « من  برای نوه‌هایم زنده گی بهتری می‌ خواهم. آینده بهتری می ‌خواهم !». تعداد زیادی از مردم آنجا در کنار هم قرار گرفتند. 

پی‌ نوشت‌ ها:
١ـ  روزنامه ‌نگار امریکایی که با راه‌ اندازی بزرگ ‌ترین روزنامه‌ های زنجیره‌ ایی امریکا سهمی بنیادی در تاریخ روزنامه ‌نگاری امریکا داشته است. 
٢ـ  در اساطیر اسکاندیناوی سرایی باشکوه و عظیم بود که تالار کشته گان به شمار می ‌رفت و از آن اودین سرکرده ایزدان بود.
منبع : Intercept  / شرق

یادداشت بامداد : متن انگلیسی این گفت و گو را در نشانی زیر بشنوید

https://theintercept.com/2017/07/13/video-naomi-klein-and-jeremy-corbyn-discuss-how-to-get-the-world-we-want

بامداد ـ سیاسی ـ ۱/ ۱۷ـ۲۶۰۷

آموزه هایی از زنده گی احزاب سیاسی جهان:

تجـربـه حـزب کـارگـر بـرازیـل

تجربه حزب کارگر در برازیل را باید یکی از تجربیات موفق یک حرکت سیاسی چند دهه اخیر در سطح جهانی دانست که تلاش برای تحقق دموکراسی را با دغدغه‌ های عدالت اجتماعی درآمیخته و توأمان پیش‌ برده است.

گروهی از مخالفان اقتدارگرایی نظامی، اتحادیه‌ های کارگری، روشنفکران و فعالان مذهبی متعلق به الاهیات رهایی‌ بخش حزب کارگر برازیل را در سال ۱۹۸۰ ترسایی پایه‌ ریزی کردند. در این زمان برازیل تحت دیکتاتوری نظامی بود و انتخابات به صورت محدود و تحت ‌نظارت نظامیان اقتدارگرا در برازیل برگزار می شد. حزب کارگر در انتخابات پارلمانی سال ۱۹۸۲ ترسایی شرکت کرد، ولی توفیق چندانی حاصل اش نشد. به دنبال این شکست انتخاباتی حزب کارگر تمرکزاش را بر سازماندهی پایگاهش در میان اتحادیه ‌های کارگری و جنبش‌های اجتماعی قرار داد. حزب کارگر یکی از کنش گران مهم در جنبش دموکراسی ‌خواه برازیل بود که موفق شد سرانجام ‌گذار به دموکراسی در برازیل را در نیمه دوم دهه ۱۹۸۰ رقم زند.

حزب کارگر در اولین انتخابات ریاست‌ جمهوری مستقیم در برازیل شرکت کرد اما رهبر این حزب لوییز ایناسیو لولادوسیلوا ( لولا ) در انتخابات شکست خورد. مهم‌ ترین توفیق انتخاباتی حزب کارگر اما در انتخابات شوراهای شهر ازجمله شهر ساوپاوولو در سال ۱۹۸۹ ترسایی بود. به این ترتیب حزب کارگر این امکان را یافت تا بعضی از برنامه‌هایش مانند بودجه ‌ریزی مشارکتی، تشکیل شوراهای مشارکتی برای موضوعاتی مانند بهداشت، آموزش و مسکن  و برنامه‌های جدیدی برای فراهم‌ کردن کالاهای عمومی در شرایط مالی نامساعد را در سطح محلی به اجرا بگذارد.
این شوراهای مشارکتی مجراهایی را فراهم کردند تا جنبش‌های اجتماعی و اتحادیه‌ های کارگری بتوانند به طور مستقیم  در سیاست ‌گذاری شهری نقش بازی کنند. موفقیت لولا در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۰۳ ترسایی حزب را قادر کرد تا ابتکارات محلی ‌ا‌ش در گسترش مشارکت شهروندان را در سطح ملی نیز گسترش دهد. پیروزی‌های ابتدایی حزب کارگر در انتخابات شوراها خصوصا در ساوپاوولو و پورتوالگره  راه حزب را برای اجرای یک رشته برنامه‌ های رفاهی ابتکاری حزب هموار کرد. شهرداری‌ های تحت فرمان حزب کارگر به طور مثال از جنبش ‌های مسکن، پروژه‌های خانه‌ سازی خود جوش و رسمی‌ کردن حلبی‌ آباد های غیررسمی حمایت کردند. پیروزی در انتخابات ریاست ‌جمهوری در سال ۲۰۰۳ ترسایی  این امکان را به حزب داد تا برنامه‌ هایش برای گسترش برابری ‌های اجتماعی را در سطح ملی ادامه دهـد. یکی از برنامه‌ های معروف حزب کارگر در این زمینه برنامه پرداخت مستقیم  پول به اقشار روستایی زیر خط فقر بود. حزب کارگر قبلا این برنامه را به طور آزمایشی در بلوهوریزونچی به اجرا گذاشته بود که بعدا آن را به سطح ملی تحت عنوان کمک ‌هزینه خانواده (Bolsa Familia) گسترش  داد.
این برنامه هم‌ اکنون بزرگ ‌ترین برنامه انتقال پول به اقشار کم ‌درآمد در سطح جهان است. حزب کارگر برنامه‌ های رفاهی مهم  دیگری نیز در زمینه فراهم ‌کردن مسکن برای خانواده‌ های کم ‌درآمد و فراهم ‌کردن بیمه جامع به اجرا درآورد. به علاوه، حداقل دستمزد در زمان حکومت حزب کارگر به صورت مداوم رشد کرد. درمجموع برنامه‌ های رفاهی و مشارکتی حزب موجب کم ‌شدن نابرابری درآمدی، افزایش امید به زنده گی و کاهش چشمگیر مرگ‌ ومیر نوزادان به‌ عنوان یک شاخص مهم بهداشت عمومی در سطح کشور شد. حزب کارگر این برنامه‌های رفاهی را در حالی پیش برد که رشد اقتصادی برازیل در این مدت روند مثبت خود را به صورت مداوم حفظ کرد. با این حال، رشد اقتصادی تنها اولویت حزب کارگر نبود؛ بلکه حزب درمجموع حاضر بود رشد اقتصادی کندتر باشد ولی منافع  اقتصادی آن به صورتی برابرتر توزیع شود. با اینکه حضور حزب در سطح ملی راه را برای اجرای برنامه‌ های مشارکتی و برابری ‌جویانه فراهم کرد، اما در این دوره حزب به نوعی با پایگاهش، جنبش‌های اجتماعی و اتحادیه‌ های کارگری  فاصله گرفت و تا حدی در تعهد  و انسجام ایدیولوژیک حزب نیز خلل ایجاد شد. همچنین سیاست‌ های حزب در زمینه محیط  زیست نیز هم‌ خوانی چندانی با سایر برنامه ‌های عدالت‌ جویانه ‌اش نداشت.
سرانجام در سال ۲۰۱۶ ترسایی و با استیضاح رییس‌ جمهور دیلما روسف تسلط حزب کارگر بر قوه ‌مجریه پایان یافت. بسیاری اتهامات علیه رییس ‌جمهور روسف را بی ‌اساس و این استیضاح را یک کودتای پارلمانی و حرکتی برای تضعیف  دموکراسی در برازیل دانستند. کارنامه حزب کارگر طبیعتا کارنامه‌ ای با ابعاد مختلف ؛  و عملکردهای متفاوت ، در دوره‌ های متعدد حیات حزب است.

با این ‌حال، حزب کارگر درسال‌ های اخیر تجربه ‌ای نسبتا موفق در زمینه دموکراسی  ‌خواهی، سازماندهی از پایین، دموکراسی  درونی، توجه به مشارکت شهروندان در سطح خرد، ایجاد ارتباط  با جنبش‌ های اجتماعی و پیشبرد برنامه‌ های رفاهی به‌ عنوان اولویتی در کنار رشد اقتصادی داشته است که برای هواداران اصلاح و تغییرات مردم‌ سالارانه  و برابری‌ خواهانه  در کشورما نیز می ‌تواند درس ‌آموز باشد./ کد یور / ص م

بامداد ـ سیاسی ـ ۱/ ۱۷ـ۲۴۰۷