چرا هشتم مارچ روز جهانی زن و چگونه به این تاریخ رقم زده شد ؟

زلیخا پوپل

ما در حالی از هشتم مارچ و تاریخچه آن نام میبریم که زنان دختران  مادران هموطن  در کشور ما از کمترین حقوق انسانی که حق تحصیل ،حق کار ،حق آزادی، برخوردار نیستند در فقر تنګدستی  بینوایی و بیچاره ګی بیکاری بسر میبرند. مکاتب دختران جوان بعد از صنف هشتم و پوهنتون ها بروی شان بسته شده است ، مادران بیوه و بیچاره  اطفال خورد سال راخود را بخاطر بدست آوردن لقمه نانی و حاذوقه شباروزی بفروش میرسانند تا دیګر اطفال و اعضای خانواده خود را تغذیه نمایند با این وضع و نا بسامانی در جامعه میشرمیم که هشتم مارچ را تبریکی بګوییم پس باید بدانیم این روز از کجا و چګونه اساس ګذاری شده است ! بیایید لحظه درین مورد سکوت نموده به قدامت تاریخی آن پی ببریم !

تاریخ روز جهانى زن هم زمان با تاریخ مبارزات سیاسى و اجتماعى زنان علیه تبعیض است. این روز روز همبستگى براى مبارزه در راه برابرى حقوق و شرایط بهتر کارى و زندگى زنان است .

انتخاب تاریخ روز هشتم ماه مارچ به عنوان روز جهانى زن به خاطره مبارزه زنان کارگر نساجى در سال ۱۸۵۷ در شهر نیویورک  امریکا بر مى گردد .

شرایط کارى سخت و غیر انسانى و دستمزد کم کارگران زن که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم همراه با مردان در کشورهاى صنعتى وارد  بازار کار شده بودند، آنان را وادار به اعتراض و مبارزه صنفى به شکل هاى سازمان یافته و یا غیر متمرکز علیه  این بى عدالتى مى کرد .

در این روز کارگران نساجى زن در یک کارخانه بزرگ پوشاک  براى اعتراض علیه شرایط بسیار سخت کارى و وضعیت اقتصادیشان دست به اعتصاب زدند. خاطره این اعتصاب براى کارگران نساجى باقى ماند. نارضایتى عمومى ازاین شرایط براى زنان کارگرادامه داشت .

درهشتم مارچ سال ۱۹۰۸، بعد از گذشت بیش از پنجاه سال کارگران زن کارخانه نساجى کتان در شهر نیویورک با خاطراعتصاب در این روز، به دلیل تبعیض و محرومیت و فشار زیاد کار در مقابل حقوق بسیار کم اعتصاب خود را شروع کردند. صاحب این کارخانه به همراه نگهبانان براى جلوگیرى از همبستگى کارگران دیگر بخش ها با این  اعتصاب و سرایت آن به بخش هاى دیگر این زنان را در محل کار خود در کارخانه محبوس کرد. به دلایل ناشناخته اى آتش در کارخانه درگرفت و فقط تعداد کمى ازکارگران زن محبوس توانستند خود را نجات دهند. ۱۲۹ کارگر زن در آتش سوختند .

درسال هاى بعد در کشورهاى مختلف اروپایى و امریکا مبارزه زنان به شکل تظاهرات و اعتصاب کارى علیه فشار، تبعیض و استثمار کارى و همینطور براى داشتن برابرى حقوق در اجتماع و علیه جنگ  ادامه پیدا کرد.

از جمله یکى از مهمترین مدافعان حقوق زنان  در کشور آلمان خانم کلارا زتکین  (۱۸۵۷-۱۹۳۳) خواست هاى مبارزان زن در آلمان را مبنى بر هشت ساعت کار در روز براى زنان  همینطور حق داشتن تعطیلات و مرخصى  زایمان  و برابرى حقوق در مقابل قانون مطرح کرد .

در اروپا دومین کنفرانس سوسیالیستى بین المللى زنان که در آن صد شرکت کننده از هفده کشور جهان شرکت داشتند، به پیشنهاد کلارا زتکین در ۲۷ اگست سال ۱۹۱۰ در کپنهاک روز هشتم ماه مارچ  به عنوان روز زن  و براى دفاع از حقوق آنان در مقابل تبعیضات مختلف و چند جانبه  برگزیده شد.

 اولین روز جهانى زن در ماه مارچ ۱۹۱۱ در دانمارک، آلمان، اتریش، سویس و امریکا برگزار شد. میلیون ها زن در برگزارى این روز شرکت کردند.  خواست هاى اساسى زنان عبارت بودند از قوانین حمایت کننده کار براى زنان، حق راى و شرکت در انتخابات، علیه جنگ هاى امپریالیستى، برابرى مزد با مردان در مقابل کار مساوى، هشت ساعت کار در روز، حمایت از مادر و کودک، تعیین حداقل مزد.

به دلیل بحران عمومى اقتصادى جهان در سال هاى سى و در همین ارتباط خطر فاشیسم  مسائل مبارزاتى زنان در حاشیه قرار گرفت.

در فاصله دو جنگ جهانى علاوه بر موضوعات قبلى  حق قانونى سقط جنین و حمایت از مادران نیز از اهمیت خاصى برخوردار شد. این مبارزه به یک حرکت بزرگ تبدیل شد به دلیل بحران اقتصادى که در آن زمان تمام اروپا را در بر گرفته بود، سالانه حدود یک میلیون زن وادار به سقط جنین  مى شدند. به دنبال آثار منفى این سقط جنین هاى غیر قانونى در سال ۱۹۳۱ تنها در آلمان حدود ۴۴۰۰۰ زن  به مرگ رسیدند

از طرف دیگر مسئله برابرى مزد در مقابل کار برابر، کوتاه کردن ساعات کار، پایین آوردن قیمت اجناس وغیره نیزاز خواست هاى زنان  بودند.  خواست هایى که براى امروز ما هم غریبه نیستند.

 با روى کار آمدن حکومت دیکتاتورى فاشیستى در کشور آلمان و ممنوع کردن هرگونه تشکل مخالف امکان برگزارى این روز غیرممکن گردید.

بعد از جنگ جهانى دوم در کشورهاى اروپاى شرقى جشن روز زنان در سال ۱۹۴۶ دوباره برگزار شد. در این کشورها روز زن به عنوان جشن رسمى و از طریق دولتى نیز به دلیل نشان دادن تمایلات حکومت به بهبود وضع زنان گرامى داشته مى شد.

در کشورهاى اروپاى غربى در ابتدا بعد از جنگ هیچ برنامه اى در ارتباط با روز زنان برگزار  نمى شد.  بعدها این روزبه عنوان روز مبارزه براى خواست هاى عمومى زنان و روز خانواده و جشن عمومى زنان تبدیل شد .در سال هاى هشتاد بود که در این  کشورها  روز هشتم مارچ باز هم اهمیت و معنى خاصى پیدا کرد. دوباره موضوعاتى مانند برابرى حقوق زنان در تمام عرصه هاى زندگى، حق سقط جنین، رفع تبعیض در زندگى خانوادگى  و حمایت از مادران در دوران حاملگى و بعد اززایمان مورد توجه قرار گرفتند. یکى از نقاط اوج این اعتراضات در سال ۱۹۹۴ روز اعتصاب زنان بود که بیش از یک میلیون زن درسراسر آلمان علیه تبعیض و نابرابرى در حقوق زنان  در آن شرکت کردند .امروزه بزرگداشت این روز در تقریبا تمامى کشورها به عنوان روز اعتراض عمومى به اجحاف و فشار بر روى زنان و هم چنین تجلیل از کسانى که این مبارزه را شروع کردند و براى دگرگونى و بهبود وضع زنان تلاش ورزیدند، برگزار مى شود.

در طى دو قرن گذشته پیشرفت ها براى به رسمیت شناختن و قبول حقوق اولیه و انسانى زنان اندک نبوده. در اکثر کشورهاى جهان حق راى زنان و شرکت آنان در فعالیت هاى سیاسى و اجتماعى به رسمیت شناخته شده است. با وجود این راه طولانى براى انجام واقعى این خواست ها در پیش است. زنان هنوز در موارد زیادى در خانواده، در اجتماع و یا در محیط کارمورد خشونت قرار مى گیرند. قوانین زن ستیز در بسیارى از کشورها عمل مى کنند.  براى  نیروى کار زنان در مقابل کار مساوى با مردان هنوز حتى در کشورهاى صنعتى کمتر پرداخت مى شود، درآمد نسبى زنان در همه کشورها بسیار پایین تر از مردان است.

آنان ازامکانات آموزشى و بهداشتى به مراتب کمترى برخوردارند.  سه چهارم بیسوادان درسطح جهان را زنان تشکیل مى دهند. اکثر آوارگان و پناهنده گان جنگى زنانند. تعیین پوشش معین براى زنان، اجبار به حجاب و یا بى حجابى، قاچاق و خرید و فروش زنان، سوءاستفاده جنسى از آنان و غیره و غیره از نمونه اجحافات آشکار علیه حقوق زنان هستند که امروزه بطور عادى و در همه جا اجرا مى شوند. 

از تاریخ برگزارى اولین روز زن (۱۱۲ ) سال مى گذرد. اما هنوز هم  دلایل زیادى وجود دارد که به عنوان زن و یا مدافع حقوق زنان در این روز از خواست هاى اولیه آنان در سراسر جهان به پشتیبانى برخیزیم .

پیروزباد اتحاد همبستگی زنان افغانستان با زنان سراسرجهان!

بامداد ـ سیاسی ـ ۱/ ۲۳ـ ۰۷۰۳ 

Copyright ©bamdaad 2023

 اسراییل در جایگاه کشوری آپارتاید، به ظلم و ستم خود بر مردم فلسطین می‌افزاید

ویجی پراشاد

دولت اسراییل در ۱۸ جدی ۱۴۰۱ خورشیدی مجوز سفر ریاض مالکی، وزیر امور خارجه فلسطین و استاد دانشگاه را لغو کرد. چنین اقدامی از سوی اسراییل غیرعادی نیست، زیرا اسراییل جابه‌جایی همه  فلسطینی ‌ها را به ‌ویژه در منطقه‌ های بین کرانه باختری رود اردن، اورشلیم شرقی، غزه، و سرزمین ‌هایی که بخشی از خاک اسراییل تعیین شده‌اند کنترول می ‌کند و آنان را از رفت‌ وآمد روزمره بازمی‌ دارد. دیوار آپارتایدی که به ‌صورت مارپیچ دور کرانه باختری بنا شده است، دروازه‌هایی دارد برای رفت ‌وآمد مردم فلسطین که  برای کار به اسراییل می ‌روند یا سعی می ‌کنند با اعضای خانواده و خویشاوندان ‌شان که از سوی اشغالگران اسراییلی جدا نگهداشته شده‌اند دیدار کنند. آنان در صف‌ هایی طولانی و بی ‌پایان در انتظارمی‌ایستند و اِعمال هرگونه  پستی و وهنی را نسبت به خود می ‌آزمایند. ریاض مالکی هم یکی از مردم فلسطین است که باید مانند دیگران در صف‌هایی طولانی با این شکل از تبعیض روبرو ‌شود و در انتظار بایستد. اما او با دیگر فلسطینی‌ها نیز متفاوت است، زیرا ریاض مالکی وزیر امور خارجه در تشکیلات خودگردان فلسطین (PNA) است. به مالکی گفته شد که امتیاز ویژه او از سوی اسراییل برای بازگشت به کشور پس از حضور در مراسم به‌ جای آوردن سوگند ریاست جمهوری لولا در برزیل، لغو شده است.

لغو اجازه سفر مالکی را ایتامار بن ‌گویر، وزیرامنیت ملی دولت جدید بنیامین نتانیاهو، فرمان داد. بن ‌گویر رهبر حزب « اوتزما یهودیت » (قدرت یهود) است، حزب راستگرای تندرو که در اتحادی انتخاباتی با نتانیاهو برای تشکیل نخستین دولت دین‌ سالار (تیوکرات) و برتری‌ طلب یهودیت در اسراییل شرکت داشته است. حزب « قدرت یهود »، حزب بن‌ گویر، خواهان ضمیمه‌ سازی همه سرزمین‌ها از کرانه غربی رود اردن تا دریای مدیترانه و بیرون راندن همه ساکنان عرب‌ سرزمین ‌های اشغال شده است که وفادار به اسراییل تشخیص داده نمی ‌شوند. نیروهای امنیتی اسراییل زیر نظر وزارت بن ‌گویر منطقه غرب رود اردن را که کنترول آن باید در دست تشکیلات خودگردان فلسطین باشد زیر نظارت خود خواهد گرفت. بن ‌گویر درمقام وزیر، حضور هرگونه پرچم فلسطین را در مکان‌های عمومی منع کرد و گفت که این پرچم‌ها نمایان‌گر « روریزم » است. کسانی مانند بن‌ گویر و نیروهای سیاسی ‌ای را که اینان نماینده گی می ‌کنند افراط‌ گرا هستند به ‌این معنا که برپایی هیچ ‌گونه کشور فلسطینی‌ را برنمی ‌تابند که همان انکار حق زیست مردم فلسطین است. بنا براین، افراط‌ گرایی اینان نابود کردن آرمان فلسطین هم به‌ منزله موجودیتی سیاسی و هم به‌ منزله هویتی اجتماعی ‌تاریخی را دربر می ‌گیرد. بن ‌گویر سعی کرده برخی از اظهارنظرهای خطرناک ‌تر اش مانند همه فلسطینی‌ها باید از اسراییل بزرگ بیرون رانده شوند را پس بگیرد، اما لکه‌ های خون این گونه کشتارهای قومی همچنان دیده می ‌شوند. این سرشت دولت جدید بنیامین نتانیاهو را که ششمین دولت او از سال ۱۳۷۶ است توصیف می‌ کند.

در رسانه‌ های لیبرال غربی افسوس خوردن و گلایه از ورود کسانی مانند بن‌ گویر به دولت اسراییل تکراری و نخ ‌نما شده است. برای نمونه، توماس فریدمن، ستون ‌نویس نشریه نیویورک ‌تایمز، همراه با خاراندن سر خود درباره ورود رهبرانی مانند آریه دری، بزالل اسموتریچ، بن ‌گویر، نتانیاهو که به ‌اتهام فساد مالی یا تحریک به نژادپرستی « دستگیر، متهم، محکوم یا مدتی را در زندان گذرانده‌اند »  می ‌نویسد: « آنچه در اسراییل می ‌گذرد قابل فهم نیست » .اگرچه دولت نتانیاهو گرایشی شدید به راست ‌گرایی افراطی دارد، اما از دیدگاه فلسطینی‌ها بین دولت ‌های مختلف اسراییل داشتن سیاست‌ هایی صهیونیستی همواره هم ‌پیوندی وجود داشته است. نتانیاهو در ۹ جدی امسال، خط‌ مشی دولت اش را به‌ روشنی اعلام کرد: « این ‌ها هدف ‌های اساسی دولت ملی به‌ رهبری من است: مردم یهود حق انحصاری و انکارناپذیر بر همه سرزمین اسراییل دارند. دولت طرح‌ های شهرک ‌سازی را در سراسر منطقه‌ های سرزمین اسراییل، از آن میان منطقه جلیل، نقب، جولان، یهودیه، و سامره را گسترش و توسعه خواهد داد. »  معیار زیاده‌ خواهی نتانیاهو بر اساس این باور که نه تنها کشور صهیونیستی بلکه همه یهودیان حق دارند زمین‌ های بین رود اردن و دریای مدیترانه را از آن خود بدانند چیزی نیست که شتاب ‌زده و بدون پیشنه در اظهارنظرهای این دولت نمایان می ‌گردد. چنین نگرشی ریشه در سیاست ‌مداری کشور اسراییل دارد. در قانون اساسی اسراییل (۱۳۹۶) گفته می ‌شود:  « سرزمین اسراییل وطن تاریخی قوم یهود است که دولت اسراییل در آن برپا شده است. » چنین ترفند حقوقی‌ای اسراییل را نه یک سرزمین چند ملیتی یا چند قومی بلکه سرزمینی از آنِ یهودیان تعیین می ‌کند. دیگر اینکه، در این قانون اساسی به‌ صراحت هر دولت اسراییلی را مجری کنترول و نظارت بر سراسر گستره رود اردن تا دریای مدیترانه موظف می ‌کند. برای نمونه، اداره مرکزی آمار اسراییل از سال ۱۳۴۵ هر یک از ساکنان منطقه‌ های غرب رود اردن حتا در کرانه باختری شهروند اسراییل به ‌حساب آورده است، و نقشه‌ های رسمی اسراییل هیچ ‌یک از تقسیم‌ بندی‌های داخلی حاصل از توافق ‌نامه اسلو در سال ۱۳۷۲ را نشان نمی ‌دهند.

دولت نتانیاهو به ‌طوریقین وانمودسازی در شمایل لیبرالیزم صهیونیستی را کنار گذاشته است. لیبرالیزمی که برای خوشنودی متحدان آتلانتیک شمالی ‌اش چهره‌ای لیبرال به‌ نمایش گذاشت، ولی هرگز حقوق قانونی و شهروندی فلسطینی ‌ها را درعمل نپذیرفت. برای نمونه، مبلغان سیاسی و گمراه‌ ساز اسراییلی دیگر نمی ‌توانند کشور اسراییل را به ‌دلیل پایبندی به فرهنگ اجتماعی لیبرال، مدارا با اقلیت‌ های جنسی، و پیش ‌بُرد حقوق زنان ستایش کنند. کابینه نتانیاهو حزب راستگرای نوآم (Noam) و بارهبری آوی مایوز، رییس وزارت جدید تنظیم هویت یهودی را شامل است. حزب نوآم با شعار فتنه ‌آمیز خود:« سراییل عادی بودن را انتخاب می‌ کند »، حزبی ضدعرب و ضد دگرباشان جنسی است. مایوز به‌ عنوان بخشی از دیدگاه خود درباره هویت یهودی، به تفکیک جنسیتی کامل باور دارد و گمان می ‌کند که نقش زنان در تشکیل خانواده است. اگر در کشورهای دو سوی اقیانوس اطلس شمالی واکنش‌ هایی دیده شود پیرامون چنین موضوع‌ هایی خواهد بود، نه سرکوب و ستم روزانه در حق فلسطینیان. این دیدگاه‌ های اجتماعی نالیبرال با نوع جهان ‌بینی سیاسی جناح راست سازگار و برای فرارویی آن در سراسر جهان دامن زده می ‌شود و نفرت عمیقی از همه گونه اقلیت‌ها چه مهاجر، اقلیت‌های قومی، اقلیت‌های جنسی را یکجا در خود دارد.

تشدید سیاست های تندروانه راست‌ گرایانه اسراییل را می توان در واقع تلاش آنها برای مقابله با دستاوردهای پیکار فلسطینی‌ها در طول دهه گذشته ارزیابی کرد. با وجود چند تکه ‌شده گی راهکارهای سیاسی فلسطین، مردم فلسطین آرای اکثریت مجمع عمومی سازمان ملل متحد را هم برای محکومیت اشغال و هم برای پیش ‌بُرد داوری ‌های خود مبتنی بر اینکه اشغالگری اسراییل شرط مانده گاری آپارتاید است توانسته ‌اند به ‌دست آورند. به تازه گی، در ۱۰ جدی ۱۴۰۱، مجمع عمومی سازمان ملل متحد با ۸۷ رأی موافق در برابر ۲۶ رأی مخالف، از دیوان بین ‌المللی دادگستری درخواست کرد تا در مورد  « اشغال طولانی ‌مدت، شهرک ‌سازی و ضمیمه‌ سازی سرزمین‌های فلسطینی از سوی اسراییل » نظر دهد. متأسفانه در این رأی‌ گیری هم نشانه‌هایی از سستی در جنبش حق ‌طلبی با مردم فلسطین دیده شد. پنجاه و سه کشور مانند هند و برازیل (در آن زمان زیر رهبری پیشین ژایر بولسونارو) رأی ممتنع دادند. ایالات متحده  امریکا به‌همراه بیشتر متحدان اروپایی‌ اش به این پیشنهاد حقوقی رأی منفی داد. چنین اقدامی سبب شد که بر تنش در درون جامعه اسراییل افزوده شود.

آینده مبارزه در فلسطین همچنان ناروشن است. نبودِ اتحاد پایه ‌ای در میان نیروهای فلسطینی پیکار همه‌ جانبه آن‌ ها برای رهایی ملی را ناتوان می ‌کند. سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) دیگر از آن پشتوانه سیاسی چند دهه پیش برخوردار نیست. تلاش‌ های گوناگون برای بازسازی پوینده گی آن به‌ سبب بدگمانی نیروهای دیگر مانند حماس نسبت به سازمان آزادی ‌بخش فلسطین و تشکیلات خودگردان ملی فلسطین به ‌شکست انجامیده است. این چندپاره گی سیاسی نه‌ تنها تأثیر منفی خودش را داشته است، بلکه همدلی‌ای برای پیش ‌بُرد طرحی سیاسی را نیز بین آنان مانع شده است.

دو راه در برابر آنان باقی مانده است: یکی تلاش برای ایجاد یک کشور فلسطینی در سرزمین‌های بی‌ مایه اشغال نشده و پس ‌مانده از آنچه در توافقنامه اسلو وعده داده شده بود یا تلاش برای برپایی یک دولت - کشور دو ملیتی اسراییل و فلسطین.

راه دوم یعنی برپایی یک دولت - کشور دو ملیتی، به‌ سبب پافشاری صهیونیست ‌ها که می ‌خواهند اسراییل را کشوری یهودی، قوم‌ گرا، و ضد دموکراتیک نگه دارند، مسدود شده است.

گزینه اول برای تشکیل کشور فلسطین، کم‌ وبیش دست‌ نیافتنی است، زیرا حزب ‌هایی مانند قدرت یهود شهرک ‌سازی ‌هایی غیرقانونمند را در سرزمین موعود که کشور اسراییل باشد سازمان ‌دهی کرده و به ‌پیش می ‌برند، پس بر چنین بستری است که اسراییل حق خود می ‌داند امکان هرگونه اقدام قانونی از سوی تشکیلات خودگردان ملی فلسطین، مانند حق رفت ‌وآمد وزیر خارجه‌ اش را سلب کند./ نامه مردم

بامداد ـ سیاسی ـ ۲/ ۲۳ـ ۲۷۰۲ 

Copyright ©bamdaad 2023

 پیام همدردی حزب آبادی افغانستان بمناسبت درگذشت رفیق عبدالغفور وحدت 

با اندوه فراوان خبردردبار درگذشت رفیق عبدالغفور وحدت، عضو کمیته اجراییه وعضو دارلانشا حزب آبادی افغانستان را دریافت نمودیم.

رفیق وحدت که از آوان جوانی سرنوشت خود را با مردم و آرمانهای عدالت ، برابری و داد اجتماعی گره زده بود، تا آخرین روزهای زنده گی که در بستر بیماری بسر میبرد ، با وقف واستواری کاروان عدالتخواهی و مبارزه سازمان یافته را همراهی نمود. او با عشق سرشار نسبت به مردم و میهن در راه اتحاد نیروهای تحول پسند و داد خواه کشور تلاش نموده ، و با اگاهی ، وقف و پشت کار در این راه صادقانه کوشید.

رفیق وحدت منحیث یک کادر آگاه مسلکی درجریان وظایف دولتی وهم درسالهای فعالیت درادارات سازمان ملل متحد خدمات ارزشمندی را به کشور، و خلق های جهان انجام داده اند.

ازسوی خود و از نام هیات رهبری ح آ ا مراتب غمشریکی عمیق را خدمت اعضای حزب ، خانواده محترم وحدت ، دوستان و بازمانده گان ، و راهروان جنبش ترقیخواهی و پیشرفت کشور ابراز نموده ، یاد کارنامه های نیکوی او را گرامی وهمیش میخواهم .

برای آن مرحوم غفران و رحمت واسعه ، و برای بازمانده گان صبرعظیم و شکیبایی آرزو می نماییم.

پوهاند داکتر محمد داوود راوش

رییس حزب آبادی افغانستان

 تاریخ و محل خاکسپاری و مراسم فاتحه خوانی بعداْ ازهمین طریق به اگاهی رسانیده میشود.

اگهی های فوتی و پیام تسلیت ـ بامـداد ـ ۲۳/۲ـ ۰۴۰۳

Copyright ©bamdaad 2023

 سازماندهی مجدد روابط هند و چین از مسیر موضع گیری در مورد جنگ اوکرایین

یورگ کرونایرـ یونگه ولت

 هند پس از تصویب آخرین قطعنامه در سازمان ملل متحد در مورد جنگ اوکرایین در روز پنجشنبه (به وقت محلی) بار دیگر به این قطعنامه رای ممتنع داد.

۱۴۱ کشور از ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل متحد به خروج روسیه از اوکرایین و رسیدن به یک راه حل صلح آمیز بر اساس رعایت حاکمیت و تمامیت ارضی همه کشورها رای دادند. 

برخلاف آنچه در مقاله دوازده ماده ای جدید چین ارایه شده است، قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد، حاوی پیشنهادهایی برای راه حل سیاسی برای درگیری های زیربنایی جنگ نیست. 

بر این اساس، روچیرا کامبوج، سفیر هند در سازمان ملل متحد ، اعلان کرد که کشورش به طور طبیعی به اصول منشور سازمان ملل متحد پایبند است. اما باید پرسید: « آیا هر فرآیندی که هیچ یک از طرفین را متعهد نمی ‌کند، می ‌تواند به راه‌ حلی معتبر و معنادار منجر شود؟» احتمالاً اینطور نیست.

 روچیرا کامبوج گفت: « ما همیشه خواستار گفتگو و دیپلوماسی به عنوان تنها راه نجات خواهیم بود. و به همین دلیل است که هند با جدیدترین قطعنامه سازمان ملل متحد که توسط اوکرایین و اتحادیه اروپا تدوین شده است، موافقت نمی‌ کند، چرا که « محدودیت‌های روشنی برای دستیابی به هدف مورد نظرما برای صلح پایدار» را نشان می ‌دهد. 

اینکه آیا هند تا چه اندازه از طرح دوازده ماده ای چین حمایت خواهد کرد، باید منتظرماند و دید. 

درست است که هر دو کشور رقابت سنتی خود را در سال گذشته متوقف کردند تا با فشارغرب برای منزوی کردن روسیه مقابله کنند. 

اما این رقابت دود نشده و به هوا نرفته است. دهلی نو همچنین در تلاش برای میانجیگری بین مسکو و کیف است. اخیراً آجیت دوال مشاور امنیت ملی هند در پایتخت روسیه مذاکراتی را انجام داد. 

روز چهارشنبه ، روزنامه « ایندین اکسپرس » مطلبی از کارشناس سیاست خارجی سی راجا موهان را منتشر کرد که در آن به سفر اولاف شولز، صدراعظم  المان در این آخرهفته، سفر جورجیا ملونی، نخست وزیر ایتالیا که مدت کوتاهی پس از آن برنامه ریزی شده است و نشست وزرای خارجه گروه ۲۰ در آغاز ماه مارچ، صورت میگیرد  اشاره کرد، نویسنده این دیدارها را فرصت های خوبی برای نخست وزیر هند نارندرا مودی ارزیابی میکند که با جستجوی راه حلی برای جنگ در اوکرایین، بتواند خود را از نظر دیپلوماتیک از دیگر رهبران مهم جهان متمایز کند. 

متمایز کردن؟ همانطور که راجا موهان نیز اشاره کرد، برای مودی وهمچنین برای شی جین پینگ، رییس دولت چین، تعهد به پایان جنگ فرصتی را برای « تعدیل مجدد روابط بین قدرت های بزرگ» و «سازماندهی مجدد» جهان فراهم می کند.

بنابراین هم برای هند و هم برای چین  مساه قدرت سیاسی مطرح است./ مجله هفته

بامداد ـ سیاسی ـ ۱/ ۲۳ـ ۲۷۰۲ 

Copyright ©bamdaad 2023