دیدگاه

گرامی باد اهداف انقلاب اکتوبر

علی رستمی

یکصد سومین سال قبل به تاریخ ۲۵اکتوبر(۷نومبر به تقویم جدید) ۱۹۱۷ترسایی انقلاب در روسیه تزاری با قیام مسلحانه کارگران،دهقانان ،سربازان انقلابی ارتش وسایر روشنفکران، برشالوده یی پیکار خستگی ناپذیر انقلابی زیر رهبری داهیانه ولادیمیر ایلیچ لینن رهبر حزب بلشویک به پیروزی رسید . با سرنگونی تزار روس واشغال قدرت توسط کارگران ومتحدین آن تغییر بنیادی به سطح جهانی بوجود آمد .چهره جهان آهسته آهسته دگر گون شد ونظم جدیدی جهانی بوجود آمد. نخستین دولت سوسیالیستی طبقه کارگر وبا اتحاد تمام زحمتکشان روسیه بنام « اتحاد جماهیر اشتراکیه شوروی سوسیالیستی » درجهان قدعلم کرد . این نخستین دولت سوسیالیستی درجهان بود که لرزه در اندام استعمار واستثمارگران نظام های سرمایداری وارد کرد که مخاصمت و مداخله را برای خنثی نمودن آن براه انداختند. اما به زودی به اثر رهبری خلاقانه حزب کمونیست روسیه به شکست مواجه و از مقاومت علنی دست کشیده و جنگ سرد را آغاز کردند.این رویدا د باعظمت تاریخی متکی بر پیش بینی های کارل مارکس متفکر بزرگ بودکه، نخستین و تنها انقلاب سوسیالیستی درجهان بوقوع پیوست.
نقش این رویدادبا اهمیتی بزرگ تاریخی بویژه درمجموع تحولهای جهان معاصر برجسته وبی نظیر بوده است. تجربه های گرآنسنگ آن چه در عرصه نظری و چه در عرصه عملی کماکان به مثابه غنی ترین دستاورد تاریخ بشریت محسوب می شود،که نخستین بار در تاریخ معاصر اکثریت مردم ستمدیده جامعه، قدرت سیاسی را با تشکیل شوراهای کارگری به مثابه ارکان قدرت سیاسی، مستقیمن در دست خود گرفته، و آغاز به ساختن جامعه سوسیالیستی کردند. در دوره پس از تسخیر قدرت سیاسی توسط شوراهای کارگری، ما شاهد یکی از دمکراتیک ترین جوامع بشریت در تاریخ بودیم. تا امروز ارزشهای مادی ومعنوی ان وردِ زبانی انسانهای مترقی بشردوست وانسان باورقرار دارد.
بر خلاف ادعای های مغرضانه مخالفان انقلاب از جمله لیبرالیستها ی استثمارگر ونیروی های راست وچپ افراطی ومرتجع مورد خشم واهانت وتبلیغهای زهراگین شان قرار میگیرد ، این انقلاب توسط سازماندهی کارگرآن و دهقانان و سربازآن بوجود آمده و رهبری حزب بلشویک دررآس لنین و تروتسکی وسایرهمرزمانش نقش تعیین کننده داشتند که در پیروزی انقلاب اکتوبر۱۹۱۷ایفا کرده اند.اهمیت بین المللی انقلاب اکتوبر دراینست که به زودی پایگاهی نیرومندی را به سطح جهانی باجنبش های مترقی دموکرات وضد استعماراستبداد واستثمار وصلح پسند که از زیر یوغ نظام های امپریالیستی رهایی میافتد تبدیل شده و به مثابه دژ استوار ومطمین درجهان تبارز کرد.از هیچگونه پشتبانی وهمکاری سیاسی ، نظامی واقتصادی برآی آنها دریغ نمی کرد. انترناسیونالیستی پرولتاری را درسطح جهان به اشتراک کشورهای سوسیالیستی برضد نظامهای مستبد امپریالیستی بنا نهاد. بلشویکهای انقلابی روسیه برای طرح دیدگاه با سیاستهای آنزمان خودنسبت به همسایه های خود افغانستان وایران برداشت واقعیبینانه اختیار کردند. به این رو درهفت دسامبر ۱۹۱۷ یعنی چند هفته بعدازپیروزی انقلاب اکتوبر اعلامیه یی مهمی با عنوان « خطاب به مسلمانان روسیه وشرق» به امضای لینن رهبر انقلاب روسیه منتشرشد.براساس آن روسیه انقلابی به رهبری لینن اولین کشوری بود که استقلال کشور مارا به رسمیت شناخت واماده هرنوع کمک وهمکاری با شاهی جوان امان لله برای خلق زحمتکش افغانستان اعلام کرد.

چنانکه شادروان غبار درجلداول کتاب خودچنین درمورد مناسبت های روسیه انقلابی وافغانستان جوان ازاد تحریر داشته است:" درسال ۱۹۱۹ترسایی دولت شوروی در۲۷ مارچ استقلال آن را شناخت وسفارت افغانستان در۲۸ می درتاشکند رسید، همچنین سفیر افغانستان در۱۰اکتوبر درماسکو وسفیر شوروی درکابل در۱۴ دسمبر همان سال رسیدند. بالاخره در اوایل سال ۱۹۲۱ (۲۸ فبروری ) معاهده همکاری ودوستی بین افغانستان وشوروی امضا گردید." بعد ازان دولت ترکیه ، فرانسه وایتالیا استقلال افغانستان را به رسمیت شناختند . سایر قدرتهای بزرگ مانند امریکا وانگلیس از استقرار روابط سیاسی با دولت جوان افغانستان به تاخیر عمل کردند. سپس برای کمک وهمکاری میان افغانستان ودولت اتحادشوروی امضای قرارداد همکاری میان جانبین از لحاظ اقتصادی واجتماعی فرهنگی ونظامی صورت گرفت که بر بنیاد آن بهترین زیربناهای اقتصادی وفرهنگی ونظامیرا دروطن ما ایجاد ورشد وتکامل دآدند. تا به حال اثرآت آن محسوس است.

دراینصورت دراتحادشوروی دولت خلق زیر نام « دیکتاتوری پرولتاری» شکل وپایه گذاری شد. دراصل این امر زآیده فکر کارل مارکس پیشوآی بزرگ طبقه کارگران جهان وفیلسوف جامعه شناسی طراز کشورالمان درجهان بوده است. دولت شورهایی دراصل با تفکرنوین انقلابی جایگزین استبداد به جای استبداد امپریالیستی که زیرنام دموکراسی ولیبرالیزم فردگرانه درجهان وجود داشت، هدف بود. طوریکه مخالفین تبلیغ کردند ،مارکس هیچ وقت ارزونه دآشت که استبداد به عوض استبداد دیگری در جهان جایگزین کردد. مفهوم مارکس از لحاظ نظری وعملی « دیکتاتوری انقلابی پرولتاریا» زمینه سازی برای انتقال وگسترش قدرت درمیان تمام زحمتکشان جامعه است. یعنی نظام مشارکتی از پایین به وسیله تمام اقشار جامعه مد نظراست . طوریکه نقش طبقه کارگر را با اتحادسایر نیروها پیشرومحوری دانسته که برشالوده یی نهادهای دموکراتیک ازطرف مردم گزینش اختیارمی نمایند . تنها میتواند براصل ضرورت تاریخی طبقه کارگروحزب آن ، درمقام تصمیم گیری به نیابت از سایر اقشار تحت ستم درجامعه که محور سازماندهی دگرگونی های اجتماعی واقتصادی شده واین زمینه را فراهم اورده است ،یکجا با تمام نیروهای مترقی ودموکرایک با نماینده همه اقشار جامعه سازماندهی ورهبری مستقیم را ازپایین جامعه به عهده بکیرد. شوربختانه که این اصل بعداز انقلاب اکتوبر نه توانست به طور شایسته آن بعداز مرگ لینن اتفاق به افتتد وبرعکس ان عمل شد.

برعلاوه کاستیها و انحرآفهای تیوریکی درساختمان جامعه سوسیالیستی براساسی نظریه مارکس انگلس ولینن تغییر بینادی درجهان به نفع طبقه کارگر وتمام زحمتکشان جهان بوجود آمد. ایجاد کشورهای دموکراتیک رفاه ملی، احزاب کارگری وجنبش های کارگری وصلح سوسیالیزم بنام انترناسیونالیست پرولتری؛ رهایی کشورهای مستعمره درامریکای لاتین ، اسیای ،افریقا واروپا شرقی از زیر یوغ ستم استثمارگرآن انگلیس ،فرآنسه المان، اسپانیا و ایتالیا . تشکیل جنبش عدم انسلاک به اثر مساعی مشترک کشورهای جهان سوم با اتحادجماهیر شوروی ،ایجاد جنبش جهانی زن برشالوده یی دفاع از حقوق حقه زنان میان زن ومرد.، برای نخستین بار نقش زنان دررهبری دولت ارتقایافت و درکابینه دولت شوروی به حیث وزیرشامل شد. نقش اصلی احزاب و کشورهای سوسیالیستی مبارزه عادلانه برای تضعیف روحیه گسترش تهاجم نظامی به کشورهای جهان سوم وعقب مانده توسط امپریالیزم ونیروهای ارتجاعی آن وبه دست گرفتن بازرگانی بین المللی ومنابع اصلی اقتصاد به منظور ایجاد تسهیل ها بر اصل برنامه ریزی اقتصادی برآی بالا بردن بارآوری کار ازرویکردهای عمده آن بود. مبارزه جدی برآی خلع سلاح هستوی وامضای پیمانهای عدم گسترش آن درجهان از شهکاریهای نخستین دولت سوسیالیست درجهان بود. نظم جهانی که امروزبعداز فروپاشی شوری بوجود امده ناشی ازعدم موجودیت آن میباشد وجهان یک قطبی شد. دست جهان آمپریالیزم درهرگوشه وکنار بخواهد حمله کند دراز شد. بعد ازیک قطبی شدن جهان ، جهانیان شاهد صدها عمال ارتجاعی وغیرانسانی تجاوزگرجهان غرب درراس امپریالیزم امریکا هستد که جهان رابرآی تأمین منافع ملی آزمندانه نا عادلانه خویش به پرتگاهی جنگ هستوی قرآردآده اند. عملآ تجاوز وکودتا زیر نام "دموکراسی قلابی" به راه می اندآزد. درکشورهای مانند حاشیه خلیج فارس ، آسیای مرکزی، افریقا، آسیا واروپای شرقی مانند اوکرایین، بلاروسیه ، لیتوانیا بولیوی و... به همهَ گان به مانند آفتاب روشن وهویدآاست.

به گفته روزآ لوکزآمبورگ درجهان« سوسیالیزم یا بربریت».

بامـداد ـ دیدگاه ـ ۳/ ۲۰ـ ۲۶۱۰

مضمون اندیشه و نظر نویسنده را بازتاب می دهـد. دیدگاه های حزب آبادی افغانستان دراسناد و اعلامیه های رسمی آن انعکاس یافته است .

امریکا افغانستان ته د ډالرو دیکتاتوري ، بې رحمي ، فساد او ذلت راوړ

ولی منگل

‎د امریکا جعلي د فریب لیبرالیزم په کمبوډیا کې د پول پوټ د خونړۍ دیکتاتورۍ څخه زیات توپیر نلري . ‎د متحده ایالتونو دموکراسي او لیبرالیزم هسې یو « د امریکایي مفاداتو » نړۍ غولوونکی تیاتر دی، نور څه نه دي .

‎ دغه جادویي دموکراسۍ ، چې په حقیقت کې هېڅ اخلاق او انساني ارزشونه پکې نشته، یوه داسې دیکتاتوري ده چې ، محکمه هم دې هغې خپله ده ، مجرم هم هغه جوړوي ؛ او قاضي هم هغه ده.

‎د روحانیت له نظره ، امریکا نړۍ ته ډالر ورکړ ، چې خلک دعا او عبادت ورته کوي .

‎دا ځناور چې نن ورځ په امریکا کې د واک ګ‌‌‌‌‌‌ډۍ چلوي ، دا د اروپا او شمالي اروپا څخه له تاریخي پلوه ورک‌‌‌‌‌‌ډه شوې؛ ‎د آزادۍ تر نقاب لاندې ‌‌‌‌‌‌ډېر بې رحمه دیکتاتوران دي. د ګټو او منافعو لپار، هغوی هر څه کوي او هر څه یې کړي دي؛ او د زور او زر د دروغجن بهرني سیاست پرمټ، هرقالب او الګو د ځان لپاره جوړولای شي.

‎زما په اند که آزادي او لیبرالیزم ‎د زغم او ارزښتونو پلوي کوي، نو په امریکایي لیبرالیزم کې موږ ه بشپړه دیکتاتور ي وینو . ‎په واقعیت کې امریکایي دموکراسي هغه دموکراسي ده چې، ؛ هغه یعنې متحده ایالات چې څه شی غواړي، بس هغه صحي او سپېڅلي دي؛ ټول مجبور وي ، هغه څه چې هغه فکر کوي، هغسې دې فکر وکړي، هغه دې ومني.

‎راځئ چې اوس په افغانستان کې د متحده ایالتونو د ورانکارې پالیسۍ تاریخ ته یو زغلنده نظر واچوو؛ هرومرو به ووینو چې ، هغوی څه وکړل او څه کوي:

‎امریکا څلوېښت کاله زموږ په هېواد کې لګیا ده؛ او یوه داسې جګړه یې جاري ساتلې ده چې پای یې نه لیدل کیږي. ‎د ثور د اومې د واک سیاسي بدلون چې ، په نتیجه کې قدرت د خلک دموکراتیک ګوند په لاس کې واخېست، کومه چې د افغانستان د خلکو خپل منځي او داخلي پېښه او مساله وه ، امریکا دې دغه مترقي بدلون پرضد د ځپلو لپاره لاس پکار شوه ؛ له هرې ممکنې وسیلې یې کار واخېست ترڅو زموږ هېواد له یوې تاریخي قانونمندې مرحلې نه راوګرځوي.

‎اسلام ‌‌‌‌‌‌ په خطر کې دی! ‎شپېلۍ یې خولې ته کړه. ‎له عادي سیکولرې ټولنې څخه یې یوه افراطي ټولنه جوړه کړه. ‎په حقیقت کې ، متحده ایالتونو د مذهبي بنسټ پالنې، وحشت او ترور ؛ د داسې د ( اور بټۍ ) او فابریکې بنسټ ‌‌‌‌‌‌ډبره کېښودله، چې اوس خپله هغوی، سیمه او تر ‌‌‌‌‌‌ډېره خپله افغانان پکې سوځيږي.

‎هغوی له یوه عادي ساده سړي یو وار اتل مجاهد جوړ کړ، بیا د هغوی په خوله هم هغه مجاهد ترورېست شو، لا پرون طالب ترورېست و؛ خو لږ که نور صبر وکړو، طالب به نه یوازې ترورېست نه وي، بلکې د هغوی د ګټو یو ښه متحد به وي.

‎نولس کاله هغوی د خپل لیبرالیزم او دموکراسۍ په نوم ، داسې جادو او مرداري زموږ په خلکو وتپله چې، له متفکر ینو او پوهانو څخه یې تعریف ورکیږي او د هر سالم فکر خاوند پکې ګیچ ګنګس دی. اوس زموږ ټولنه د یوې وحشتناکې دورې نه تېریږي؛ داسې دورې نه لکه څوک چې د انسانانو د وینو له ویالې نه ټوپ وهي. داچې دا دوره څومره دوام مومي، په اوس کې یې وړاندوینه مشکله ده، ځکه مشکله ده چې په هېواد کې د قانون حاکمیت او دیکتاتوري نشته او نده تامینه شوې . یو ګورت فاسد حاکمان د ملیونونو وګړو په برخلیک مسلط شوي دي.

‎د امریکا له نظره بشري حقونه

‎که په شمالي کوریا، ایران چین کې یو سړی اعدام شي، هغوی د نیوکو او انتقادونو نړیواله ‌‌‌‌‌‌ډن ‌‌‌‌‌‌ډوره جوړه کړي؛ خو که په سعودي عربستان کې په کال کې د سلګونو انسانانو سرونه غوڅويږي ، هغوی چپه خوله دي. ‎خو که ؛ ‎پخپل هېواد کې یې ، که څوک ولوکه په هر ‌‌‌‌‌‌ډول جرم درې ځله مرتکب شي، په عمري قید محکومیږي. ‎د هغوی د قانون له مخې مور او پلار حق نه لري، که چېرې یو اووه کلن ماشوم د جنسیت د بدلولو علاقه ولري، مداخله وکړي او خپل اووه کلن زوی یا لور لدې کاره راوګرځوي؛ کنه پلیس یې له کوره نامعلوم ځای ته وړي.

‎هغوی که وغواړي په هرهېواد یرغل کولای شي؛ خو نور دا حق نلري. ‎نن په عراق او سوریه کې بغیر د نړیوالو منل شویو موازینو د نوموړو حکومتونو له اجازې پرته پراته دي؛ سوریه او عراق ورته وایي ووځه، امریکا ورته وایي چې نه ځم.

‎پوښتنه دا ده چې آیا دا دهغوی ، امریکایي ګنګسترانو له نظره مقدسه دموکراسي ده؛ که وچه برلا د زور او ځواک دیکتاتوري؟

‎وروستې خبره ‎د متحده ایالتونو د حاکمو کړیو لپاره فقط ګټې مقدسې دي ؛ دغه ګټې که له هرې وسیلې وي، هغوی ترې ‌‌‌‌‌‌ډ‌‌‌‌‌‌ډه نکوي. ارزښتونه، نړیوال موازین او قوانین ، انساني کرامت د هغوی لپاره هېڅ ارزښت او بیه نلري. ‎هغوی یوازې زور او ځواک ته تسلیمیږي او د زور پرمخکې هره شرمینده ګي او ذلیلي مني.

بامـداد ـ دیدگاه ـ ۴/ ۲۰ـ ۲۱۱۰

سقف الزامیت موافقتنامه امنیتی برای واشنگتن

عبدالاحمد فیض

بعد از پیام تویتری رییس جمهورترامپ مبنی برخروج کامل نیروی های نظامی کشورش تا جشن کرسمس از افغانستان، موضوع الزامیت حقوقی ایالات متحده درقبال معاهده امنیتی و دفاعی آن کشور با افغانستان در محافل سیاسی در داخل وخارج افغانستان بالاگرفته وعده از صاحب نظران بدین باورهستند که واشنگتن در صورت خروج زودهنگام از افغانستان، درقبال تعهدات امریکا که در پیمان امنیتی تصریح یافته است، مسوول است.

پیمان امنیتی با ایالات متحده در٣٠ سپتامبر٢٠١٤ در یک سطح نازل دیپلوماتیک در داخل(٢٦) ماده ودو ضمیمه به امضا رسید، که مبارزه مشترک علیه تروریزم ، تمویل و تسلیح نیروهای دفاعی افغانستان، کمک به دفع تجاوز علیه حاکمیت افغانستان، از عمده ترین مفادی است که دراین سند وجود دارد، لذا بیشترین مواد این معاهده حاوی الزامیتی معطوف به دولت افغانستان است که تسهیلات همه جانبه قانونی را در راستای ایجاد پایگاه های نظامی امریکا درمناطق استراتیژیک دراین کشور فراهم و چهارچوب حقوقی درزمینه فعالیت های جنگی نیروهای امریکایی را فراهم نماید.

یا بعباره دیگر این واشنگتن بود که با تهدید دولت افغانستان به قطع همکاری مالی وتسلیحاتی در صورت عدم امضای چنین سندی، زمینه امضای سند را با حفظ امتیازات قابل توجه فراهم و بدون تردید بیشترین نفع را واشنگتن از این سند برده است تا افغانستان.

با توجه به کاربرد واژه ها وجملات که در سند امنیتی در حین تسوید وتدوین بکارگرفته شده است، هیچ پراگرافی را در معاهده مذکور نمیتوان دریافت که درآن ایالات متحده از دید حقوقی و درمطابقت با مفاد میثاق حقوق و معاهدات مصوب نومبر ١٩٦٩ کسب الزامیت نماید، لذا همین امرنیز باعث شده است تا اوضاع امنیتی افغانستان علی الرغم موجودیت چنین پیمان با گذشت هرروز به وخامت گراییده وایالات متحد امریکا در قبال حملات مکرر توپخانه یی پاکستان علیه امنیت وحاکمیت افغانستان که تجاوز آشکارتعریف میشود، موضع بی طرف گرفته وچون ناظر حملات پاکستان در مناطق شرقی کشورباقی ماند.

با اندک تامل نسبت به محتوای کلی حقوقی سند امنیتی میتوان به این نتیجه دست یافت که اعطای مصوونیت قضایی به نظامیان امریکا ونیز تعهد واضح افغانستان در ماده (٢٤) معاهده، مبنی بر عدم ارجاع دعاوی حقوقی ناؤشی از نقض موافقتنامه در محاکم ملی، بین المللی ونهادهای عدلی مماثل، راه را برای واشنگتن مفتوح نموده است که هرزمانی بخواهد ، میتواند به توافقات غیرالزامی اش پشت پا زند.

به پندارمن چون شاگرد حقوق، معاهده امنیتی فقط به تمویل مالی وتسلیحاتی پارتنرهای بین المللی کابل به نیروهای بومی محدود شده وموافقتنامه امنیتی، مفادی را درمتن ومحتوای خود ندارد تا به استناد بدان ازالزامیت حقوقی ایالات متحده سخن گفت.

بامـداد ـ دیدگاه ـ ۴/ ۲۰ـ ۱۵۱۰

صلح گمشده

علی رستمی

صلح میوه شیرین است. این میوه شیرین چهاردهه است که از وطن ما مفقود شده خوشبختانه ، آنهای که ربوده بودند به کمک یاران خارجی خویش می خواهند دوباره بازگردانند و به صاحبان اصلی آن که مردم افغانستان هستند تحفه بدهند، این تحفه زمانی به دست می آید که میلیونها خلق زحمتکش افغانستان به قتل رسیده ویا از سرزمین خویش آوآره وفراری شده اند ، سرزمین شان به جویهای خون وآتش و قبرستان عساکر خارجی وداخلی مبدل شده است.

صلح پدیده بی مانندی است که آرزوی هرانسان با شرف روی زمین میباشد؛ وبه آن تمکین میکند. جنگ را پدیده شوم ونفرت آمیز میشمارند. چنانچه درادوار تاریخی جنگ های مدهش وخطرناک صورت گرفته که استقلال ، آزادی وسرزمین های مردم ازبین رفته و زیر اشغال نیروهای خارجی ومتجاوزین ازلحاظ اقتصادی ونظامی قرارگرفته اند . این جنگها بر شالوده یی مضمون وهدف خود رویکردهای استعماری و استثماری داشته که با مداخله مستقیم وغیرمستقیم انجام شده است. بعد ازجنگ دوم جهانی رویکردهای سیاسی واقتصادی با دزنظرداشت نظم جدید جهانی زیرنام دموکراسی ،لیبرالیزم وگلوبالیزم درجهان تغیرکرد.با صدور این مولفه ها درکشورهای کم رشد وعقب مانده بالای منافع ملی کشورهای شان تسلط پیدا کردند.هرچند که مضمون همان استثمار انسان از انسان وغضب ثروت های ملی کشورها بود. این باربا نیرنگ های مذبوحانه برای آزمندی های خویش کمک های اقتصادی واجتماعی را بربنیاد توافقنامه های همکاری و دوستی ونهادهای مدنی و بانکی تحمیل کردند. اگردراین زمینه مقاومت صورت میگرفت به اشکال مختلفی سیاسی واجتماعی بامداخله نظامی مستقیم ویا توسط نیروهای تروریستی دهشت افکن،زیر نام جنگ های داخلی ،جنگ های نیابتی وایدیالویکی را سازماندهی تا آخرین مرحله میکوشند ، تاخواستها واهداف استراتیژیکی خود را بقبولاند. این عمل را امپریالیزم امریکا با کمک پاکستان بعد از قیام هفت ثور تا زمان حاضر جنگهای نیابتی را یکبار زیر نام «اشغال افغانستان »" توسط روسها (خطر بودن اسلام)، جهادیون هشتگانه وهفتگانه، را بنیاد نهادند، راه اندازی کردند؛ وآنها را به افغاسنتان علیه جکومت های وقت تحریک وجنگ اعلام ناشده را آغاز نمودند. به هرصورت جنگ جنگ است چه مستقیم ویا نیابتی یک پدیده تاریخی وسیاسی میباشد.

بعد ازمدتی که مجاهدین به قدرت رسیدند . نسبت اختلاف های سیاسی جنگ های تنطیمی آغاز شد. دراین زمان بود که طالبان دراکوبتر۱۹۹۴،به کمک مادی ومعنوی سه مثلث شیطانی یعنی امریکا، انگلیسها وپاکستان تشکیل شده وسپس توسط عساکر نظامی پاکستان وطلبه های مکتب دیوبندی به افغانستان لشکرکشی کرده ودولت مجاهدین را سرنگون و به قدرت رسیدند .بعد از اندکی زمان نوزده سال قبل طالبان بعد ازحادثه یازده سپتمبر ۲۰۰۱ نسبت حمله به برج های دوگانه نیویارک ذریعه القاعده ، توسط عساکر امریکایی سرنگون میشود. چون درانزمان رهبرالقاعده اسامه بن الادن درافغانستان بود و ازطالبان تقاضا شد وی را به دولت امریکا تسلیم نمایند اما او را به امریکایها نسپردند واین باعث شد تا امریکا برای انتقام از طالبان به افغانستان لشکر کشی وحکومت طالبان را سرنگون نماید.سپس حکومت عبوری که درکنفرانس بن انتخاب شد به افغانستان تحت زعامت حامد کرزی به زور امریکایی ها وناتو و۴۸ کشورجهان درافغانستان به قدرت رسیده وعساکر امریکا وشرکایش نیز درافغانستان تحت عنوان مبارزه با تروریزم جابجا وتبدیل به باتلاقی برای امریکا شده است. لاکن امریکایی ها وناتو ومتحدان غربی آن موفق نشدند طالبان شکست خورده را کاملاْ از لحاظ نظامی محوو نابود سازند.درفاصله کوتاهی طالبان دوباره خود را با کمک عده یی از رهبران دولت جمهوری اسلامی افغانستان احیا وارایش قوا میدهند وبه مثابه گروهای تروریستی برضد دولت به رهبری حامد کرزی واشرف غنی و کشورامریکا زیر نام دین برای تحکیم قدرت دینی ، جنگ را شعله ور و زنده گی عادی مردم را به فضای خشونت وجنگ و کشتارتبدیل کرده و سبعانه ترین ظلم و استبداد را تحمیل وهنوزهم ادامه دارد؛ ۱۹ سال برضدهم بجنگیدند وتلفات سنگین را به یکدیگر وارد کردند. سپس امریکا حاضر میشود که قوت های نظامی خود را ازافغانستان بکشد و به اینخاطر پیشنهاد صلح را مینماید تا اینکه به پای میزمذاکره حاضر میشوند ، موافقتنامه صلح امضا می نمایند. به گفته مشهور: « خود کوزه و خودکوزه گرو خودگل کوزه » .این نشست درزمانی صورت میکیرد که گزینش ریاست جمهوری امریکا اغاز میشود وبرای ترامپ رییس جمهوری امریکا خروج عساکرش از افغانستان ومعاهده صلح با طالبان دستاورد خوبی تبلیغاتی برای برنده شدن دوباره ان میباشد . برای اینکه اوچهارسال پیشتر به مردم خویش قول داده بود بارسیدن به قدرت جنگ را درافغانستان پایان می دهد. درحالیکه جنگ افغانستان برای امریکا طولانی ترین جنگ بوده که با هزینه یی معادل 1200 میلیارد دالرامریکا وهمدستان غربی ان وتلفات 2500 تن عساکرش که تنها درعرصه نظامی وامنیتی مصرف شده است ، میباشد. این را باید یک جنگ بی هوده وناکام برای لیبرالیزم لجام گیسخته امریکا دانست. طوریکه ازروند مذاکرات دردوحه به ملاحظه میرسد هردو جناح در داد وبستان خود پیشنهادهای دارند که برمبنای ارزشها انسانی درتعارض قرارمیگیرد. ناممکن است که به خواستهای یکدیگرسرتمکین بگذارند. دراینصورت اگر نشست صلح ناکام شود،ب ُرد به جانب طالبان وپاکستان وسایر دیوبندیهای پاکستانی خواهد بود .با این اصل هم مردم وهم غربیها مخالفت خواهند نمود. به این رو امریکا برای حل نهایی، پیشنهاد طرح ایجاد حکومت عبوری را به شمول جهادین و طالبان وتکنوکراتهای غربی و داخلی و یا تقسیم قدرت را برای حل مناقشه به میان خواهد آورد، درغیرآن اگر این مذاکره به شکست مواجه شود، افغانستان بازهم به میدان جنگ خونین باقی خواهد ماند و پایان ناپذیر تا مدتها خواهد بود. ازسوی دیگرامریکا نسبت شرایط وضع استراتیژیکی افغانستان درمنطقه آرزو ندارد که منطقه را مفت رایگان به مخالفین خویش روسیه ، چین وایران تنها بگذارد ، درهرصورت هدف نهایی خود را در وجود یک دولت دست نشانده تعقیب خواهد نمود. امکان دارد که امریکایی ها حتا درموجودیت دوباره انتخاب ترامپ ویا حریفش جوبایدن به حیث رییس جمهور سیاست خود را درمورد عساکر خود۱۸۰ درجه تغیربدهد. سیاست دوست ودشمن نه دارد، زمان میخواهد!

مذاکره صلح فرصتی تاریخی است ، برای ازبین بردن مناقشه چهاردهه جنگ درافغانستان ومنطقه برای حفظ دستاوردهای ارزشهای مدنی ودموکرات . امروز نظم جهانی با شیوع مرض کرونا درحال تغیر و آبستن شرایط جدید تاریخی میباشد. نبرد انسان خردمند و با رشد رباتهای هوشمند وفناوری اختلافهای منطقوی ،نژادی ومحیط زیست بیشترمیشود ؛ ملی گرایی قومی (ناسیونالیزم) و نژادی درامریکا و اروپا وسایر قاره های دیگر به عوض نیولبرالیزم رشد و گسترش کرده است. این امر بالای کشورما بی تاثیر نه خواهد بود. دراینصورت وظیفه تمام روشنگران ، دانش اموزآن حرفوی وغیرفوی درمجموع تمام نیروهای ملی دموکرات ،همسو ودگر اندیش روحانیون سکولار وسایراقشار ووطن پرست است که با هم متحد شوند و نقش خویش در روند صلح و تشکیل یک دولت همه گیرقومی در آیند ه ایفا نمایند . کشورهای جهان و رهبران سیاسی مطرح و تاثیرگزار در روند صلح نقش آنها را در آینده کشور دست کم نگیرند و شامل این پروسه بسازند . نباید دراصول ارزش های دموکرات وملی سازش وتجارت صورت بگیرد. چنانچه: شادروان ببرک کارمل در پلینوم چهاردهم کمیته مرکزی ح.د.خ .ا گفته بودند:« ماحق نداریم ونباید مصالحه را رد کنیم اگرموجب رسیدن به هدف عمده یعنی استقرار صلح سراسری و امنیت میگردد. ... تنها احزاب نیرومند به مصالحه تن میدهد. ما با اصول تجارت نمی کنیم وتصمیم نداریم تجارت کنیم. » اما شوربختانه دراصول ازجانب رهبری حزب وطن معامله وانحراف صور ت گرفت که وطن تا به حال در شعله های آن میسوزد.

بامـداد ـ دیدگاه ـ ۳/ ۲۰ـ ۲۱۱۰

چرا پاکستان استقرار مجدد امارت اسلامى طالبان را نميخواهد ؟

میرعبدالواحد سادات

کسانيکه مسايل افغانستان را بدقت تعقيب مينمايند ، بايد دريافته باشند که :

ديگر استقرار مجدد طالبان در وجود امارت اسلامى در سر خط کار دولت پاکستان قرار ندارد !

البته طرح اين تحليل خلاف تصورعام به مفهوم آن نيست که پاکستان ازنقش و سهم بزرگ طالبان در آینده افغانستان صرفنظر نموده باشد . من اين تحليل را با اين پرسش ها مطرح مينمايم که : پاکستان بکدام قيمت و دريافت چه امتياز بر عمده ترين خواست ايديولوژيک طالبان و آرزوى استقرار مجدد امارت شان ، پا ميگذارد؟

هميشه بايد بياد داشته باشيم که : پاکستان بر خلاف تصورعام در بين افغانان ، با وجوديکه مخلوق استعمار و يک کشور تصنعى است توانسته درتمام اين مدت از منافع ملى خود تعريف دقيق داشته و با وجود چهار بار کودتا نظامى ، تجزيه ، جنگ ها با هندوستان و تجاوز و جنگ اعلام نا شده بر افغانستان دراين چهل و پنج سال اخير ، تمام زمامداران اعم از ملکى و نظامى و سياستمداران مربوط هر قوم و تبار ، در چوکات همان تعريف منافع ملى عمل کرده اند . پاکستان يک بازيگر مقتدر با تعريف دقيق از منافع ملى خود در مسايل افغانستان است که با استخبارات قوى و دستگاه نيرومند ديپلوماسى و کدرهاى اکاديميک و متخصص با فراست انگريزى در مجموع اين حدود نيم قرن هميشه توانسته با واقعگرايى سياسى از منافع ملى آنکشور دفاع نمايد . بدينرو بايد : منتظر نيرنگ جديد از زرادخانه سوپر شيطانى پاکستان باشيم.

دسيسه جديد چه خواهد بود ؟

بدون شک هر پلان بر محور منافع ملى آنکشور بخاطر حد اکثر سلطه و سيطره بر افغانستان تدوين گرديده است . بايد اعتراف نماييم که پاکستان دراين چهل و پنج ساله تداوم جنگ اعلام ناشده انکشور در افغانستان ، بر تنظيم ها ، گروه ها و اشخاص زياد سرمايه گذارى نموده است. دراين دو سال آغاز سريال صلح ما شاهد بوديم که کم نيستند اقاياني که حاضر اند بنفع پاکستان بر مصالح علياى افغانستان پا بگذارند ، که جلسه يک سال قبل جلابان سياسى کشور ما در مسکو و اسلام آباد ثبوت آن است . اکنون که پاکستان در تبانى با اداره آقاى ترامپ قراردارد ، با کمال ظرافت و بحيث دايه مهربانتر از مادر در نقش کمک کننده « صلح » و با کتمان حقايق آفتابى ميخواهد ، به ناصح و مصلح تغیير قيافه داده و با حرافی و چرب زبانی عمران خان و وزیر خارجه آن به اغوا گری میپردازند . بدينرو ساده ترين فورمول که به مذاق عجله دستگاه ترامپ برابر و باعث تضعيف افغانستان ميگردد : همانا طرح حکومت موقت عمران خان است که ده ها جلاب سياسى از افغانستان کانديد آن است و ميتواند بشکل مطلوب درآينده زيادترين سيطره پاکستان را به اشتراک پررنگ طالبان ، تنظيم هاى جهادى و جلابان سياسى در حکومت موقت تامين و جنگ نيابتى را به صلح نيابتى تبديل نمايد . پاکستان با اين تيرکه کمر افغانستان را خواهد شکست ، چندين هدف را همزمان بدست ميآورد . تحقق چنین فورمول « صلح » زير نام حکومت موقت که با اشتراک زورگویان تنظیمی که در واقع عوامل نفوذ و جنگ های نیابتی بازیگران منطقه وی اند و طالبان که بعد از قرارداد قطر و مندرجات بخش مخفی آن در موقف « بلک واتر » قرار دارند ، نتیجه جز تداوم جنگ های نیابتی و تقسیم افغانستان بساحات نفوذ ندارد. عمل ملاک صداقت است: اگر جنرالان پاکستان که حکومت ملکی را سوق و اداره مینمایند ، بنابر عوامل مجبره ، چنانچه میگویند ، صلح و ثبات افغانستان بنفع شان است ، باید به افغانستان بحیث کشور قربانی تجاوز و جنگ اعلام ناشده شان راه منافع متقابل را پیش گیرند که قبل از در اقدامات آتی معنا پیدا مینماید :

- همکاری عملی و نه اعلامی بخاطر آتش بس سرتاسری و دایمی،

- روابط متقابل دولتین بمثابه دو عضو متساوی الحقوق سازمان ملل متحد،

- قطع کمک به نظامی ، لوژیستیکی به طالبان و برچیدن مراکز شان در پاکستان،

ـ عدم استفاده از تروريزم بحيث ابزار دستيابى به اهداف سياست خارجى،

ـ کمک به صلح واقعی و ثبات درافغانستان دراین حالت جانب افغانستان منافع مشروع پاکستان را احترام و با ديد اقتصاد محور به تنظيم مناسبات دو کشور اقدامات مبتنى بر جيوپولوتيزم اقتصاد محور قرن بيست و يک اقدامات مقتضى را مرعى نمايد .

راه مقابله با پاکستان

صلح و ثبات و دولت مقتدر است که بتواند از منافع ملى و مصالح علياى کشور دفاع نمايد . اما متاسفانه پاشنه اشيل افغانستان فقدان دولت مقتدر ملى قانون محورى عدالت گستر است و اين فقدان و حاکميت فساد و موجوديت فساد سالاران باعث گرديده که فکر کلان ملى شکل نگيرد و منافع و مصالح علياى افغانستان فداى ديد تنگ نظرانه مذهبى ، ايديولوژيک ، شیونيزم عظمت طلبانه و سکتاريزم گردد و منافع بيشتر ازسى میليون شهروند افغان درگرو اقليت منفور تاجران دين ، دکانداران قوم ، تيکه داران « جهاد » قربان گردد و صلح دايمى که آرمان تاريخى مردم مظلوم و تشنه به صلح است بيک سراب مبدل گردد . تجربه تاريخى مبين اين واقعيت است که در موجوديت ثبات و دولت مقتدر در افغانستان ( ١٩٤٧ م تا ١٩٧٣ م )، پاکستان راه انقراض را پيموده و طى سالهاى شروع جنگ اعلام ناشده و تجاوز بر افغانستان ( نخستين جمهوريت و زمان محمد داود فقيد ) تا زمانيکه نظام دولتى درکشورمستقر بود ( ١٩٩٢ م ) ، جنرالان پاکستانى در ايجاد عمق استراتيژيک خود در کشور ما ناکام ماندند و حتا اوج تجاوز شان در جنگ معروف جلال آباد با شکست ننگين انجاميد . اکنون که افغانستان بعد یک دهه انارشی تنظیمی و استبداد قرون وسطایی طالبان ( تسلط مستقیم پاکستان ) کشورما دراین دو دهه با تمام سنگ اندازی های انکشور وعمالش ، بالاخره صاحب قوای مسلح و نظام دولتی گردیده ( البته با کاستی های فراوان ) ، پاکستان بخاطر سقوط آن به دسایس الحیل متوسل میگردد. البته قطع خونريزى ، افغان کشى و دستيابى به صلح واقعى که خواست اساسى مردم و شرط بقاى کشور است بايد از طريق مذاکرات مستقيم و بلاقيد وشرط دو طرف اصلى جنگ طالبان و دولت افغانستان بخاطر صلح مشروط در يک مکانيزم عملى اشتراک طالبان در پروسه سياسى و بحث قدرت بدور ارزش هاى متعالى استقلال ، حاکميت ملى ، تماميت ملى و اصل تجزيه ناپذيرى ، که زمينه اعمال حق حاکميت ملى را متعلق بمردم است ميسر و حاکميت قانون را که آزادى ها و حقوق اساسى شهروندان را تضمين مي نمايد ، ممکن خواهد گرديد ، هشدار و هوشدار : که دو باره همان سقوط هولناک دهه نود بر ما تحمیل نگردد . البته مردم آزاده و غيور افغانستان و نيروهاى سياسى متعهد به مصالح علياى کشور بايد با تعقل و تجسر متوجه خطرات خانمانسوز پلان دشمنان تاریخی کشور باشند و با چنگ زدن به مصالح علیای افغانستان از مکانيزم عملی گذار به صلح پايدار و اعمال حق حاکمیت ملی که بطور انحصاری متعلق بمردم می باشد و استقرار حاکمیت قانون که ستون فقرات دولت مقتدرملی و چتر بزرگ ملی برای احقاق حقوق و آزادی‌های شهروندان متساوی الحقوق کشور است ، دفاع نمایند . و حرف آخر اینکه:

بیاد باید داشت که افزون بر سایر مصایب ، ما به فقدان نیروهای سیاسی اپوزیسیون مدنی و منوران با تفکر کلان ملى و انتقاد سالم نیز مواجه هستیم.

بامـداد ـ دیدگاه ـ ۳/ ۲۰ـ ۱۵۱۰

More Articles...