نورمحمد غفوری

 یکی از سیاه ترین روزهایی در تاریخ افغانستان

عبدالوکیل کوچی

 بیست وهفتم سپتامبر روز هجوم طالبان به شهر کابل ، کابل بی دفاع با دروازه های خالی وشام تیره وتار با سکوت مرگبارآمدن طالبان به همراهی دشمنان سوگند خورده افغانستان یعنی جرنیلان پاکستانی با قبیله مسلح دهشت افگن ،تندرو وقاتل مردم افغانستان گذشته از همه قاتلین دوکتور نجیب الله .

قتل دوکتور نجیب الله بدست خون آلود طالبان در واقع اهانت بزرگ به تاریخ افغانستان ، به جنبش چپ ودموکراتیک افغانستان ، ودر نهایت به ملت نجیب افغانستان بود . قتل دوکتور نحیب الله ریس حزب وطن در حقیقت توهین بزرگ به حزب د خ ا حزب وطن و دولت جمهوری افغانستان ومردم آزاده آن به حساب میرود که با همدستی استخبارات جهنمی  آی اس آی پاکستان وگروه های اجیر شده آنها حریم سیاسی افغانستان را جریحه دار ساخت .واما دوکتور نجیب الله به جاودانگی پیوست .

قاتل به قتل ، روی سیاه زمانه  شد

اما  نجیب  الله  شهید  جاودانه  شد

تاریخ جنبش مبارزات آزادی خواهی افغانستان گواه بر آنست که در حزب دموکراتیک خلق افغانستان تحت رهبری زنده یاد ببرک کارمل رهبر فرزانه حزب دموکراتیک خلق افغانستان ، کادرهای برجسته ای ظهور کرده است که یکی از آنها زنده یاد دوکتور نجیب الله بود و در عرصه سیاسی جایگاه والایی داشت.زنده یاد دوکتور نجیب الله منحیث رییس حزب وطن ورییس جمهور افغانستان به تاسی ازمشی سیاسی ح د خ ا در راستای  مصالحه ملی ونیرومندی قوای مسلح کشورتلاش های فراوان نمود. زنده یاد دوکتور نجیب الله شخصیت برآزنده سیاسی ودارای خلاقیت و کاردانی با مدیریت وکارآیی سیاسی برای همه قابل درک بود . خلاقیت ، خرد وتوانایی با ابعاد گوناگون شخصیت اش که کار تاریخ است و ثبت خواهد شد  .

واما چیزیکه درحال حاضر لازمه گفتن دارد همانا شرایط موجود ی که پس از فرو پاشی حزب وطن همه را سرگردان خود ساخته است اندکی به آن مینگریم. آنچه ما پس از فروپاشی حزب وطن وحاکمیت دموکراتیک آن از دست داده ایم مهمترین وحیاتی ترین چیزی نسبت به همه همانا وحدت حزبی ، که با خون های دل رهبران و شهیدان راه آزادی ایجادگردیده و منحیث امانت تاریخی ومیراث کبیر وطنپرستی در پیشگاه اعضای حزب باقی مانده بود . که در نگهداری این امانت بزرگ ضعف کمابیش کلیه اعضای حزب وطن برملا میگردد .

متاسفانه  در حال حاضر حتا فرهنگ نقد سالم نیز مشکل آفرین شده است ،هستند کسانیکه  پیرامون شخصیت های رهبری و دیگر مسایل فقط به جهات عمده افتخارات ودستاوردهای کاری وکارکردهای رهبران بسنده میکنند ولی باید در نظر داشت که رهبران فرشته های آسمانی نبودند بلکه انسان های فوق العاده یی بودند که حزب و جامعه را رهبری میکردند . بدون بررسی همه جانبه عملکرد های گذشته نگرش های تازه و راه حل های بعدی امکان پذیر نخواهد بود. بنا بر آن یاد آوری از ضعف ها وکاستی های گذشته (نه به معنای دشمنی ونی به خاطر تعلقیت ها) بلکه کوشش برای کاربردی تجارب مثبت ، ما را به هدف نزدیک خواهد ساخت .

حزب دموکراتیک خلق افغانستان به مثابه یک حزب ترقی خواه وصلحدوست ، خدمت گزاروعدالت خواه ، مشارکت مردم را در قدرت سیاسی وآشتی ملی را با مخالفان داخلی همواره در دستور کار خود داشت. همه اعضای حزب د خ ا عملا مدافع صلح و آشتی و آرامش بوده اند چنانچه سیاست صلح امیز حزب درپلینوم های حزب بخصوص پلینوم پانزدهم کمیته مرکزی حزب ما تصریح گردیده بود . عودت قطعات شوروی سابق نیز از همان آغاز کار در سرلوحه کار حزب ودولت قرار داشت که پس از شش ماه موجودیت قوای شوروی در افغانستان برای نخستین بار توسط زنده یاد ببرک کارمل اعلام گردید وپس از یک سال بار دیگر طی اعلامیه رسمی دولتی عودت مرحله وار قطعات محدود نظامی شوروی به اتحاد شوروی وقت پیشنهاد وبه گوش جهانیان رسانیده شده بود . وامادر زمان حکومت زنده یاد دوکتور نجیب الله درامتداد سیاست صلح خواهانه حزب ودولت بنا به (خواست خود دولت شوروی ) مفکوره عزیمت قوای شوروی تحقق یافت .

همچنان تلاش به خاطر ثبات اوضاع در کشور مشی مصالحه ملی وچیز دیگری بنام باز سازی ( وارده ) از خارج با سرعت شتابنده وبدون چون وچرا و (مباحث که اصول اصلی حزب بود) رویدست گرفته شد. سیاست مصالحه که اعضای رهبری حزب به توضیح و تطبیق آن موظف گردیده بودند.در جلسات رهبری مورد تایید وتصویب قرار می گرفت واما، هیات رهبری در میان صفوف حزبی خود را بی خبر انداخته با سکوت از کنار آن می گذشتند بعضی از مقامات حزبی چیزی را که خود فیصله میکردند خود به آن بی باور بنظر میرسیدند .

تنها زنده یاد یعقوبی که در یکی از جلسات فعالین در شهر کابل ضمن توضیح سیاست مصالحه ملی نسبت به دیگران یک گام به پیش گذاشته گفت (ما با دشمنان خود آشتی می کنیم حتا با دشمنان آشتی نا پذیر ) در حالی که دشمنان آشتی ناپذیر پلان تسخیر قلب آسیا را از ولینعمتان پاکستانی وحامیان خارجی خود داشتند. همچنان روشنفکران شهری دارای دوکیس ، بدور این تنور گرم مصالحه چنان پیچیده بودند که ( داستان نوکر خان ونوکر بادنجان را بیاد می آورد ) با یک سر وهزار زبان چون دلسوزان مهربان تر از مادر جلوه نمایی میکردند وطرف تفقد قرار میگرفتند.  یکی ازین رفقای جرار که اخیرا به همه کاره تبدیل شده بود با وقاحت تمام میگفت (زمانی ببرک کارمل گفته بود که اگر کمک های بیدریغ وبجای اتحاد شوروی نمی بود نقشه افغانستان درمیان  نقشه دنیا تغیر میکرد. حالا شوروی ها به کشورخود بر گشته اند افغانستان به جای خود هست ) موصوف با این اظهارات ونظیر آن پاداش گرفت. در حالی که رفتن قوای شوروی خواست همه اعضای حزب بود؛ ولی همین رفیق در روز آمدن قوت های شوروی که از جانب شاد روان ترکی وحفیظ اله امین تقاضا گردیده بود بیشتر ازهرکس دیگر استقبال میکرد .این رفیق غافل از آن بود که ( قبل از آمدن قطعات نظامی شوروی در افغانستان ) کشور ما  در جنگ اعلام ناشده از جانب پاکستان قرار داشت وهمین اکنون نیز همان جنگ علیه خاک ما ادامه دارد. بنا بر آن  به وضاحت دیده میشودکه پیشبینی های رهبر فرزانه وطن زنده یاد ببرک کارمل در رابطه تجاوزات دشمنان افغانستان روز تا روز به اثبات میرسد که دشمنان صلح در افغانستان به کدام بهانه ،حیل ونیرنگ ها جنگ را آغاز کردند وچرا به پایان نمیرسد؟ این ادامه همان جنگی است که زنده یاد کارمل فقید پیش بینی میکرد وادامه همان استراتیژی ایست که قبلا تذکار داده شد.البته شهید دوکتور نجیب الله هم در رابطه به حوادث ، پیشبینی های خود را داشتند که همه آنها پس از شهادت موصوف به تحقق پیوست ولی تفاوت پیش بینی هایش با کارمل فقید درین بود که بگونه مثال ( ببرک کارمل در رابطه به صلح ، مبتکر صلح ومصالحه بود واما به دشمن آشتی ناپذیر جا خالی نمیکرد .) واما دوکتور نجیب الله شهید در جریان تطبیق سیاست مصالحه ملی به جانب مقابل امید وار بود که این گزینه خود روند مصالحه را از جانب دشمنان به شکست مواجه میکرد چنانچه دیده شد که پس ازعودت قطعات نظامی شوروی به کشور شان ، و امضای توافقات ژنیو که عبارت قطع کمک ها به طرف های درگیر جنگ وقضایای افغانستان بود بوسیله غربی ها  وپاکستان اجرا نشد واجرای یک جانبه  توافقات ژنیو از طرف شوروی ها وحکومت افغانستان خود( کم توجهی به نیت گرباچف ازین وضعیت) و(نادیده گرفتن دوام کمک های جنگی به پاکستان توسط غربی ها ) کار را به نقطه غیر قابل علاج کشانید و برغم تلاش های مذبوحانه خارجی در یک صف نامقدس برای ساقط ساختن دولت قانونی افغانستان ، باز هم سیاست مصالحه بطور یک جانبه وشتابنده تا نقطه بی برگشت به پیش کشیده شد .

ا ما پیش از فروپاشی حزب وحکومت دوکتور نجیب الله فرصت هایی هم داشتیم که با مراجعه به ( خرد جمعی حزب ) وتحکیم وحدت وصفوف حزبی با داشتن نیروی سرشار ازعشق وطنپرستی  ولشکر آبدیده وافسران مجرب و آگاه در میدان ( مصالحه و دفاع از وطن) بقای نیروی دموکراتیک وحزب مردمی را تضمین میکرد . سوریه یکی از نمونه های بارز آن به شمار میرود .

همچنان پس از فروپاشی حزب وطن نیز فرصت هایی داشتیم که همه را از دست دادیم وآن اینکه اگر رهبران دلسوز حزب وطن با توجه به خرد جمعی حزب واهمیت دادن به نظریات صفوف حزبی وبا شهامت سیاسی  در راه یکپارچگی صفوف حزبی پا به پیش میگذاشتند ، حالت موجود آواره گی مردم ، دربدری ، تلفات بزرگ انسانی واز دست دادن امکانات ( تا این حد ) بالای حزب ومردم تحمیل نمی گردید. آنانی که در میدان قدرت همه کاره بودند وحالا نیز چون فیلسوفان کم نظیر تاریخ به دنیا نگاه میکنند ( وازتمام رخداد های خونبار عظیم کشور وقتل عام مردم بدست جلادان پاکستانی ومداخله گران ومتجاوزین خارجی تنها« زبان » را دیده میتوانند) وبه آن پیچیده اند .

گفته میشود که همین اکنون بیشترین اعضای حزب در داخل وخارج از کشور منتظر صدای رهبران قبلی حزب هستند که با فراخوان وطنپراستانه آنها به سوی یکپارچگی ونجات وطن جان تازه گرفته از آن استقبال بعمل می آورند . آنها به درستی درک کرده اند که وحدت صفوف حزبی ضامن بقا وتشکل آنها به دور یک آرمان واحد زمینه ساز قوت مندی وتوانایی جنبش چپ ودموکراتیک کشور خواهد بود که بر بنیاد آن می توانند بحیث یکی از طرف های قضایای مربوط به کشور قرار بگیرند . این را همه میدانند که تمام پرابلم های جاری در بین جنبش چپ ودموکراتیک کشور و حزب وطن همانا سکوت رهبران قبلی است. با توجه به شرایط کنونی کشورهرانسان موثر که به خاطر نجات وطن از حالت کنونی ، کوشش های موثر وهدفمند خود را دریغ کند تاریخ هرگز آن را نخواهند بخشید. بگزار مردم افغانستان به دورترقی خواهان عدالت پسند ونسل جوان وبادرد کشور هم چون عاشقان دلباخته وطن همدیگر را در آغوش گرفته صفوف متحد و نیرومندی را بوجود آورند تا وطن از فاجعه جنگ و خونریزی نجات یابد .

در اخیر با یک نتیجه گیری ساده گفته میتوان که با توجه به مسایل جنگ وصلح مدت چهارده سال در افغانستان ، کارایی و گزینش سیاست های معقول ومتفاوت  نتایج حاصله وتجارب تاریخی به میراث مانده از آن نشاندهنده آنست که :

ـ کم بها دادن به استراتیژی جنگ توسط عده یی از دولت مردان افغانستان .

ـ خوشباوری های عده یی از دولت مردان به وعده های میانخالی خارجی ها .

ـ تعقیب سیاست کورکورانه پرسترویکا درکشوری غیرقابل مقایسه با اتحاد شوروی ـ تند روی وشتابزده گی درتطبیق بی چون وچرای سیاستهای هرچند معقول واماغیرعملی .

ـ تطبیق سیاست مصالحه ملی به طور یک جانبه وکم بها دادن به پیشرفت های تجاوز کارانه دشمنان افغانستان .

ـ عدم ایستاده گی اعضای برحال رهبری ح د خ ا حزب وطن در سنگردفاع از دستاورد های صلح آمیز و وحدت نیروهای حزبی وصفوف حزب د خ ا حزب وطن .

که در پی آمدهای بعدی آن معلوم گردید که:

ـ عجز سازمان ملل متحد از پشتیبانی پروسه صلح در افغانستان .

ـ عجز سازمان ملل متحد از حفظ جان شهید دوکتور نجیب الله در دفتر نمایندگی سازمان ملل متحد درکابل .

ـ کوتاهی ساز مان ملل متحد در مورد انتقال دوکتور نحیب الله به کدام جای امن دیگر  

ـ کوتاهی میخاییل گرباچف در تعهداتش راجع به روند صلح ومصالحه در افغانستان

ـ کوتاهی گرباچف در رابطه به نجات جان دوکتور نحیب الله وانتقال آن به نقطه امن وبه کارگیری نفوذ واعتبارات بین المللی اش درین زمینه .

ـ آشتی نکردن دشمنان سوگند خورده افغانستان با دولت دموکراتیک و قانونی افغانستان وعدم پیوستن ایشان به پروسه صلح .

ـ ادامه جنگ وخونریزی عمال پاکستانی وگماشتگان مزدور آن در افغانستان ...

و ده ها مساله دیگر در رابطه به جنگ وصلح که گذشته ازهمه تاکید بر مصالحه امریست مهم وضروری ؛  واما مصالحه با کی ، در کجا در چه شرایطی و در چه زمانی وبا کدام مختصاد ومشخصات .   

بامداد ـ دیدگاه ـ ۱ /۱۵ ـ ۲۸۰۹

هویت ملی ـ ملت و ارزش های متشکله آن 

علی رستمی

انسان ها در درازنای تاریخ به گروه ها ، اقشار وطبقات مختلف اجتماعی تعلق داشته اند. این گروه ها، ازلحاظ موقف اقتصادی واجتماعی درمراحل مختلف تاریخی ، به گروه های مانند: طایفه ، قوم ـ قبیله وملیت ویا ملت  نامیده میشوند. هرکدام ازاین گروه های دارای سرزمین مشترک ،سنت، عادات، فرهنگ مشترک، دین مشترک ، اقتصاد مشترک  وتاریخ مشترک بوده، که هویت ملی ویا چیستی وکیستی، انهارابازتاب  میدهد.

هویت ملی : پدیده سیاسی واجتماعی است، که از دوکلمه «هویت » و« ملت » تشکیل شده که همیشه درشرایط مشخص، مفاهیم ان با تحولات سیاسی واجتماعی جوامع بشری متغیروهماهنگ بوده است.انسان ها برعلاوه هویت فردی ، قومی و اجتماعی دارای هویت ملی میباشند، که درجمعیت های کوچک و بزرگِ  تشکل یافته اند، این تشکل جمعی افراد درشرایط مختلفی تاریخی درحیطه گروهای بزرگترازآن مانند « ملت  » تجلی نموده است ،که  درآن خصایل  فردی وجمعی انسان ها بازتاب میابد  و سبب تمایز از هم نوع خود که درسایر ،گروه های اجتماعی تعلق دارند، میگردد. درعلم جامعه شناسی هویت :«  به معنی هستی وجود است،چیزی که وسیله شناسایی فرد باشد؛ یعنی مجموعه خصایل فردی وخصوصیات رفتاری که ازروی آن  ،به عنوان یک عضوی گروه اجتماعی شناخته شود، واز دیگران متمایز گردد.»  

هویت ملی : عبارت ازمجموع ارزش های  تاریخی ، فرهنگی، اقتصادی ، سنتی، دینی و زبانی گروه افراد که دارای سرزمین مشترک بوده ،ودارای دولت سیاسی واحد باشد، تشکیل میدهد .

هویت ملی، با شکل گیری کلمه « ملت  » با رشد و تکامل جامعه سرمایه داری مدرن و نظام حاکم تبین یافته و بوجود آمده است . بنا براین، برابری  و مساوی دانستن هویت  قومی وگروهی با هویت ملی اشتباه هست ، چرا که هویت  قومی وابسته به گروه معین ومشخصِ اتنیکی میباشد ، درحالیکه هویت ملی نمایانگر، هویت  عموم گروه های فردی و قومی دریک سرزمین که  به نام« ملت »  تشکل یافته اند، میباشد.

 واژه ملت ، درنزد فرانسوی ها :« ملت در یگانکی با دولت و حاکمیت   سیاسی مطرح بحث میباشد»، یعنی پیدایش  ملت : با کسب حقوق شهروندی افراد که اجازه انتحاب دولت را در سرزمین خود به دست میآورند ، تجلی کرده ودولت ملی  ویا « دولت ــ ملت  » را تشکیل میدهند ، که درآن تمام حقوق شهروندان  به طوربرابر ومساوی تامین میابد   .

 درنزد المان ها ملت ازکلمه « ناسیون» یا ملت که از تبار «ناسی»لاتین گرفته شده که به معنی زاده شدن آمده است و ملت را « به معنای مجموعه ای از افراد که سنتها، زبان، فرهنگ ،سرزمین ودولت مشترک دارند»  می شناسند .

روند ملت شدن گروه های قومی درکشورهای اروپایی، وسایر کشورهای جهان از مراحل عقب مانی جامعه عبور کرده، در جامعه مدرن سرمایه داری صنعتی جای خود را بازنموده  وبر مناسبات کهنه تباری غلبه کرده، وبه مثابه کلیت جامعه بوجود آمده است.

واژه ملت درنزد علما مختلفی کشورهای اروپایی ، از لحاظ بارمعنایی به گونه مختلفی تبین وتعریف شده است .

هگل  آخرین نماینده اندیشه پرداز فلسفه کلاسیک المان از روح ملی و باورملی سخن می گفت و به این نتیجه رسیده بود که « ملت ها دارای روحی ویژه هستند ، و این محصول محیط  طبیعی وتاریخی است به زبان ، اداب، رسوم، عادت ها وغیره ارتباط میکرد».

 کارل مارکس  دربعضی موارد ملت را به معنا سیاسی آن که  دراروپایی غربی متداول بود ، مطرح میکرد، یعنی:«  مردمی که دارای حکومتی دارای حق حاکمیت هستند.» مارکس و انگلس زیادتر واژه « طبقه » را برجسته می ساختند. مارکس می گفت :«  از آنجا که باید پرولتاریا پیش از هرچیز تفوق سیاسی به دست آورد، وتا مقام طبقه  رهبری کننده  ملت بالا رود و خود را به ملت تبدیل کنند.

برعلاوه مارکس وانگلس متذکر میگردیدند: « سرمایداری به تفرقه قومی خاتمه می دهد و اهالی را ازنظر اقتصادی به هم پیوسته می سازد وتمرکز سیاسی ایجاد میکند وشرایط پیدایش وقوام ملت ها را فراهم می کند. مقصود ازقوام ، تکامل یک ملت برپایه چهار وجه اشتراک است،یعنی: زمین،زبان، فرهنگ و اقتصاد. »

لنین ملت را چنین تعریف میکرد:«  ملت محصول ناگزیر وشکل ناگزیر دوران بورژوازی تکامل اجتماعی است» . اما دراروپایی شرقی به معنای « اجتماعی متشکل از نژاد و زبان واحد» بود.

کشور ما افغانستان که دارای جمعیت های بزرگی اتنیکی ، با ارزشهای مشترک مادی ومعنوی در روند تاریخ درکنار هم ، تحت رهبری نظام های  شاهی ، جمهوری و دموکراتیک ، زیست نموده اند  که دارای نژاد مشترک ، زبان مشترک ، دین مشترک ، سنت ــ عادات مشترک وسرزمین مشترک بوده  و درتمام امورات زنده گی اجتماعی ،اقتصادی وسیاسی باهمدیگر مشترکأ سهم فعال برای اعتلای وطن داشته اند  که این ارزش ها باعث وحدت وهمبستگی تمام اقوام وجمعیت های اجتماعی کشورشده ،که هویت  ملی  ما را شکل داده است. هگل ومنتسیکو دانشمدان اروپایی « هویت ملی را روح ملت  »  معرفی کرده اند. ملت است که با اراده خود حاکمیت مردم را به وجود میآورد یعنی دولت ـ ملت ویا « دولت ـ کشور » را تشکیل داده که هویت ملی بازتاب می یابد . براین اصل متذکره  دولتی باشد، که براصل شایسته سالاری ومردم سالاری وبا اراده همگانی مردم  انتحاب و تشکیل یافته باشد. به گفته روسو دانشمند فرانسوی: « دولت ـ ملت، یا دولت ـ کشور، در وجود اراده وحاکمیت  همگانی مردم بازتاب میابد».  بنابراین روند ملت سازی  در وجود دولتی  که بر شالوده ارزش های شایسته سالاری ومردم سالاری دردرون مناسبات اجتماعی و اقتصادی مترقی و دموکراتیک  که در جامعه حاکم می باشد ،شکل میگیرد ، اما در افغانستان  شوربختانه بعد از کنفرانس بن در کشور المان ازسال ۲۰۰۱ ترسایی تا الحال دولت های که بوجود آمده ، براصل تمرکزگرایی ، زوروکثرت گرایی  دروجود افراد و رهبران سرشناس قومی وگروهی باسلیقه های ،منطقه وی و زبانی  بوده است.

این حکومت های درطول زمامداری خویش نه توانسته اند، که جواب گویی راستین خواست های مردم باشند؛ و یا از افتخارات  مشترک و با ارزش  تاریخی  که عامل وحدت وهمبستگی اقوام وقبایل شده،و نمایانگر هویت ملی ما هست پاسداری نمایند. از جانب دیگر دشمنان داخلی وخارجی مردم افغانستان ، با استفاده از ضعف وعدم مدیریت سالم رهبران دولتی ،مداخلات مستقیم وغیر مستقیم خود را،  دراین برهه  حساس تشنج بار تاریخی، برای ایجاد خصومت میان اقوام کشور، تعصبات و اختلاف های قومی را درمیان جمعیت های اتنینکی کشوردامن زده وکوشش می نمایند ،تا همبستگی و وحدت ملی  مردم را که بر بنیاد مشترکات تاریخی  بوجود آمده است، خدشه دار و کم رنگ سازند . اتهامات ناروا و خصمانه و بی اساس برخی افراد یک قوم علیه قوم دیگر،از لحاظ فرهنگی ،کثرت گرایی ،عدم توجه وکم  بها دادن به ارزش های تاریخی اقوام ، نادیده گرفتن احساس  وابراز پیوند وهمبستگی افراد به گروه قومی خویش ، یکی از عوامل نا به سامان هست،  که در جهت روند ملت سازی سد واقع شده است .

 نفی هویت قومی واستحاله آن به یک قوم به اصطلاح برتر و قدرتمند ، باعث تضعیف همبستگی ، وحدت وهویت ملی میشود؛ درحالیکه درآمیختگی ، همبستگی و اتحاد اقوام برشالوده وحدت طبیعی انها ، که مبتنی برستم ملی نباشد، یک روند مترقی ودموکراتیک بوده ،که باعث شکل گیری ملت و دولت ــ ملت دریک کشور میکردد.

 چنانچه  تجارب تاریخی،  در کشورهای آسیایی واروپایی  نشان داده است ،که هرنوع ستم و زورگوی غرض تحمیل خواست های یک گروه و یا قوم بالای قوم دیگری ، درحل منا قشات قومی وملت سازی موثر نه بوده، بلکه باعث جدایی وتجزیه سرزمین های شان شده است مانند: عراق ، سودان، لیبیا ،سوریه، اوکرایین و یوگوسلاویای وغیره . چالش های که در کشورما  در روند ملت سازی موجود است، چنین میتوان برگزید : ما هنوز به صورت علمی وتاریخی آن طوری که ریشه های ملت سازی، درغرب درمیان جمعیت های اجتماعی  رشد نموده؛  درکشور ما هنوز رشد و تکامل نه یافته ، یعنی دولتی که مبتنی بر مردم سالاری وشایسته سالاری باشد بوجود نیامده ،و حقوق شهروندی براساس ارزشهای جامعه مدنی بالای همه باشند ه گان کشور اعم از زن ومرد بکلی تحقق  پذیرنه بوده ؛ لنگ لنگان به پیش میرود؛عدم رعایت حقوق شهروندی میان زن ومرد ،اختلافات منطقه وی ، قومی و زبانی ،تضاد بین شهر و ده عواملی هست، که تا به حال درکشورما حاکمیت براصل« دولت ــ ملت » شکل نگرفته است. دولت های که  بعد از ورود قوای نظامی امریکا وناتـو، برای نابودی گروه تروریستی القاعده وطالبان در کشور تشکیل شده، هیچ گونه ابتکار خلاق و علمی دراین روند انجام نه داده اند.امنیت و صلح درکشورکه  در جهت روند دولت وملت سازی با ارزش بوده ودرالویت قرار دارد،  نه تنها  بهبود نه یافته، بلکه صدها مراتبه وضع  بدتر شده وگروه های تروریستی  دوچند رشد کمی نموده، حملات وعملیات های محاربی خود راتقویه و درسرتاسر کشور گسترش داده اند. در حالیکه افغانستان در استانه گذار از جامعه عقب مانده فیودالی بسوی جامعه سرمایداری که نسبت به مناسبات دوره قبلی مترقی میباشد، وجامعه را داخل نظام جدیدی اجتماعی واقتصادی و بازار ازاد کرده است ، قرار دارد  که روند شکل گیری ملت سازی دراین مرحله تاریخی، باید نظر به تجارب کشورهای جهانی و تیوری علمی مترقی تشدید یابد، و به قوام خود برسد. با وجود تحکیم وتامین ارزش های نظام سرمایداری در روند تاریخی و پیدایش ملت  واحد درجهان، بازهم مناقشات وتضادهای طبقاتی واجتماعی واقوام وملیت ها بطور بنیادی حل نه خواهدشد  و نوع دیگری از استبدادی اجتماعی برشالوده سودجوی واستثمار از نیروهای زحمتکش جامعه شکل میکرد، واز طریق پیدایش اقتصاد و زبان واحد جهانی ،محو مرزها وحرکت مستقلانه ملت ها ، در عرصه جهانی پی ریزی خواهد شد، ودرآمیختگی ،تنیده گی آنها  نیز به تدریج ازبین خواهد رفت ؛ وبا مقوله « گلوبالیزم  » و یا « بین المللی بشری » به مثابه جمعیت واحد به پیش میرود. این امرتنها میتواند، در نظام مترقی و دموکراتیک پیشرفته ، که برشالوده منافع تمام طبقات اجتماعی جهانی با محو هرنوع ظلم وستم وتضادهای طبقاتی، بعداز نظام سرمایداری، به شکل واقعی آن با تامین عدالت اجتماعی بوجود خواهد آمد،دراین صورت است که «ملت جهانی » با ارزش های مادی ومعنوی آن، شکل خواهد گرفت.

رویکردها:

مارکس وسیاست مدرن ،از بابک احمدی

جلد اول و دوم « نوشته های فلسفی واجتماعی » احسان طبری.

بامداد ـ دیدگاه ـ ۱ /۱۵ ـ ۲۲۰۹

آیا دوکتورعبدالله عبدالله هم خاین ملی ثابت میشود؟

سلیمان کبیر نوری

من در بسیاری از دستنوشته ها و مقالات پژوهشی و تحقیقی خویش در مورد عالیجنابان محترم حامد کرزی رییس جمهور پیشین  و دکترغنی احمدزی رییس جمهورجان کری، ایشان را با ارایه اسناد و مدارک معتبرخاینین ملی خوانده ام، و تا کنون هیچ دلیل و مدرکی نیافته ام که بر اساس آنها خویشتن را در اشتباه و خطا کار یافته باشم. اما اکنون می خواهم در مورد محترم آقای دوکتورعبدالله عبدالله رییس حکومت اجراییه ی همان آقای جان کری هم اسناد و شواهد پیشبینی شده ای را خدمت هموطنان عزیز ارایه دارم.

جناب محترم اشرف غنی احمدزی حدود سه سال پیش که حرفی در رابطه به انتصاب ایشان به حیث سردمدار قدرت در کشور وجود نداشت، حکم داشتن ریش را از حاکمان اصلی بر خویش حاصل نمودند و به وظیفه نو (رییس روند انتقال مسوولیت های امنیتی از نیروهای خارجی به نیروهای کشور) تقرر یافتند و احتمالاً برای بار اول دررسانه ها با ریش ظاهر شدند. مگر شعارهایی را که جناب اشرف غنی ریش دار در مورد تجهیز نیروهای امنیتی و به ویژه نیروهای هوایی داده بودند، متاسفانه تا امروز عملی نشد و قوای هوایی یک جت جنگنده را هم از غرب حاصل نکرد.

 گزارش سفارت امریکا در مورد نگرانی از ریش، من را منهمک به خود ساخت که صاحبان ریش گویا حاکمیت قدرت  در امریکا را درآن زمان هراسان ساخته بود. و من در مورد یک مقاله ی پژوهشی و تحقیقی نوشتم  و عکسی از محترم غنی احمدزی را به صورت ویژه برای این نبشته تهیه کردم که شما برای مطالعه ی آن مقاله می توانید بالای لینک زیر کلیک نمایید.

ذلیل سازی مردم افغانستان با ریش و ریشخند

و همچنان اسناد و مدارک در مورد جعلی بودن سند و غوغای « دومین مرد متفکر دنیا » بودن ایشان تقدیم هموطنان و همزبانان کردم.

برای مطالعه ی آن بالای لینک زیر کلیک نمایید!

http://www.vatandar.at/sulamanKabirNoori49.pf

وهمچنان در مورد عالی جناب حامد کرزی.

برای مطالعه ی صرف سه مقاله، بالای لینک های زیر کلیک فرمایید

رییس جمهور کرزی ملعبه ای در دست سازمان های جاسوسی!؟

راز های مخوف پس پرده ی صلح طلبی با پاکستان و مزدروانش

رییس جمهور کرزی به مزدوری خویش  اعتراف کرد.

آنچه برایم جالب مینماید، جناب دوکتورعبدالله عبدالله را در سال های بعدا ۱۹۹۲، از نزدیک ملاقات کرده ام. در دفتر کاری خودم، در مدیریت چهارم سیاسی وزارت امور خارجه افغانستنان.

زمانیکه من مسوولیت سفارت انگلستان را در وزارت امور خارجه عهده دار بودم، درآن زمان جناب احمد ولی مسعود مسوولیت سفارت افغانستان در لندن را عهده داربودند. و به مناسبت کاری با من رابطه تامین می کردند. آنچه بسیار جالب بود، گزارش های سیاسی را که درهر سه ماه از سفارت ها مواصلت می کرد، به امر وزیر خارجه آقای لفرایی، برای من تسلیم نمی کردند ( این که مامور از دوران زمامداری حاکمیت ح.د.خ.ا یا حزب وطن بودم). وقتی موضوع را برای آقای احمد ولی مسعود تذکر دادم، وعده سپردند که منبعد یک کاپی از گزارش های سیاسی را از طریق پروازهای آریانا مستقیم و راسا برای من بفرستند که این وعده خویش را عملی هم کردند. آقای احمد ولی مسعود یکی دوبار، یکجا با جناب دوکتورعبداله نیزدر دفترحضور یافتند که در بحث ها، آقای عبدالله را آدم تیز هوش، فهیم و بسیار روشن دریافته بودم، که این برداشت برایم محیرالعقول بود. اما از آن دوکتورعبداله عبداله، تا عبداله امروز، ببینیم چه تغییرات ملموس در احساس مردم دوستی و وطنپرستی ایشان پدید آمده است. مثبت و یا منفی؟

جناب آقای دوکتورعبدالله موظف شده اند که در جلسه ی سالانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد یا (Assembly United Nations General) به نماینده گی از مقام علیای دولت افغانستان شرکت نمایند.

این ماموریت به چه معناست و چه وظایف را باید انجام بدهد؟

کمترین توجه و تحلیل و دقت در اوضاع و گرفتاری های کشور حکم میکند که جناب دوکتورعبداله باید درد و ناله و ماتم افغانستان را درین اسامبله عمومی فریاد زنند!

- آقای عبدالله از شورای امنیت موسسه ملل متحد بخواهند که پیامد صدور قطعنامه های خویش را که در سال ۲۰۰۱ در مورد محو تروریزم و مجازات حامیان شان اصدار یافته بود، به جلسه مجمع و به جهانیان اعلام دارند. زیرا پس از گذشت ۱۵ سال تروریزم نی تنها محو نشده، بل در سطح منطقه و پهنه جهانی نیرومند گردیده و گسترش بی سابقه یافته است.

- دوکتورعبدالله باید فریاد برآورد که با حضور خارجی ها، افغانستان به بزرگترین کشور کشت، تولید و ترافیک و قاچاق مواد مخدر تبدیل شد. و امروز صرف در درون کشور ما بیش از سه میلیون معتاد را به ارمغان آورده است.

- دوکتور عبدالله باید تمامی اسناد ریاست امنیت ملی را  مبنی بر صدور هراس افگنان و تروریستان که به وسیله سازمان جهنمی آی اس ای پاکستان در داخل افغانستان، به شرکت کننده گان جلسه جهانی ارایه دارند.

- دوکتور عبدالله از تجاوز آشکار پاکستان به خاک افغانستان باید به حاضرین  جلسه مجمع عمومی سایر اسناد و مدارک ۱۴ ساله و بلکه ۳۵ ساله را ارایه نمایند.

- دوکتور عبداله از اشغال اراضی افغانستان توسط نظامیان پاکستان به نماینده های بیش از دوصد کشور جهان معلومات مستند ارایه دارد.

- اسناد باشگاه ها و مراکز تربیه تروریزم در پاکستان و تمویل و تسلیح و تجهیز آنان توسط شیوخ وهابی و پادگان های پطرو دالری باید به وسیله جناب دوکتورعبداله افشا شود.

- پاکستان به حیث حامی تروریزم بین المللی، رسماً از جانب ایشان درین مجمع عمومی طوری اعلام گردد و شناختانده شود که دیگر محل اما و اگر در سطح جهان باقی نماند.

- مهمترین اظهارات جنرال درانی طی مصاحبه اخیر با تلویزیون الجزیره در رابطه به حمایت از تروریستان و تروریزم بر ضد منافع غرب و افغانستان باید به شرکت کنندگان جلسه اظهار و توضیح گردد و با  اوتلاین های مسند چاپی به حاضرین توزیع گردد.

این هم اظهارات آقای درانی رییس پیشین سازمان  جهنمی آی اس آی که درین ویدیو بیشرمانه از تروریزم طالبانی دفاع نموده است. برای تماشای ویدیو لطف فرموده بالای لینک زیر کلیک فرمایید:

http://homayun.org/?p=5937

- از همه شرکت کننده گان خواسته شود تا پاکستان را با مجازات و تعزیرات اقتصادی و سیاسی تهدید نمایند و در مورد قطعنامه ای را صادر نمایند.

- آقای عبدالله باید سایر تمویل کننده گان منطقه ای و بین المللی تروریزم طالبانی و داعشی را به افشا گیرند!

این است معیار مردم دوستی و وطنپرستی دوکتور عبدالله در ماموریت خطیر که پیش رو دارد. گمان میرود که جناب اشرف غنی علی الظاهر به بهانه مریضی و مصروفیت از حضور درین جلسه جهانی به خاطری طفره رفته است که می بایست به انجام چنین مسوولیت تن میداد. ولی نتوانست و نخواست و حتا ترجیح داد تا اگر عبدالله بدینگونه منفعت دیپلوماتیکی هم ببرد؛ آن قدرها اهمیت ندارد؛ همان بهتر که دوستان و برادران پاکستانی و شوونیست های وطنی را نرنجاند.

این است که دکتور عبدالله تصادفاً و جبرا رییس هیات افغانستان در اجلاس سالانه ملل متحد گردیده است؛ اوباید ازاین فرصت به خواست مردم و حکم زمان استقاده نماید؛ در غیرآن جز خاین ملی نمیتواند محسوب می شود.

بامداد ـ دیدگاه ـ ۱ /۱۵ ـ ۲۶۰۹

دموکرات های ترقی خواه در مقامات عالی دولتی افغانستان

میرمحمد شاه رفیعی

بعد از برگزاری کنفرانس نامتعادل بن اول (قوس ۱۳۸۰) تا کنون یک عده از شخصیت های سیاسی و چهره های حاکمیت دموکراتیک (۱۳۷۱-۱۳۵۷) در مقامات عالیه دولتی مانند پارلمان و یا هم اکنون در کابینه حکومت وحدت ملی و شعبات مهم مقام ریاست جمهوری توظیف گردیده اند.

موجودیت این اشخاص مایه تشویش سران جنگ سالار و حامیان اصلی فساد و ناامنی های کشور می باشد. آنها می خواهند تا با براه انداختن تبلیغات علیه حضور چپی ها در ارگ ریاست جمهوری از گرداننده گان اصلی نظام که فاقد اراده سیاسی و جراات اخلاقی هستند ؛ امتیازاتی را بدست آورند و رمینه های لازم راغرض انسجام و نظم بهتر تشکیلات مافیایی وغارتگرانه خود مساعد سازند.

واقعیت های موجود مبین آنست که چهره های سیاسی گذشته بنابر دلایل تحت اوضاع و شرایط خاص توانسته اند به مقام های عالیه دولتی برسند که از جمله استعداد، توانایی های فردی و تخصص و مهارت های مسلکی مهمترین علت محسوب شده می تواند و در بعضی حالات مناسبات و روابط آشکار و یا پنهان بعضی از اشخاص با مقامات و یا روابط شخصی بیرونی زمنیه همچو گزینش ها را مساعد ساخته است. بنابرآن حضور چند فرد محدود نمی تواند نمایانگر حمایت مجموعی جنبش ترقیخواهانه کشور از نظام موجود باشد. اکثریت مطلق پست های بالایی دولت به اختیار سران تنظیم های جهادی و دوستان تکنوکرات آنها به اصطلاح برگشته از غرب قرار دارد و در مقابل اکثریت کارمندان پایین رتبه  و گرداننده گان چرخ اداری دولت به دست افراد و اشخاصی است که سابقه خدمت گذاری سال های قبل از ۱۳۷۱ را درکشور داشتند و اکثریت آنها تا کنون آلوده به فساد و سازش با دستگاه منحرف و مجزا از مردم نیستند، بلکه افتخارات شان را با شجاعت و مردانگی حفظ نموده اند. تا کنون هیچ یک از سازمان ها و احزاب دموکرات و ترقیخواه کشور سند همکاری و فعالیت مشترک دولتی را با جانب تیم حاکم عقد نکرده است و پروگرام کاری مشترک با دولت ندارند. اما این نیروها مبارزات شان را به شکل مسالمت آمیز و صلح جویانه تحت شرایط قوانین نافذه کشور به پیش می برند. چنانچه در سه انتخابات ریاست جمهوری و دو انتخابات ولسی جرگه اشتراک وسیع و چشمگیر داشتند و با اشتراک درانتخابات حمایت خود را از تطبیق قانون اساسی و توسعه نهاد های دموکراتیک و منتخب مردم نشان داده اند تا بتوانند اهداف اصلی صلح جویانه خود را به دوری از خشونت نشان دهند.

طی چهارده سال اخیر نیروهای دموکرات و ترقی خواه کشور به مردم افغانستان و جهانیان نشان داده اند که آنها مخالف خشونت و توسل به قوه برای رسیدن به قدرت سیاسی می باشند و از روند دموکراتیزه شدن کشور از مجرای قانون حمایت می کنند.

امروز مردم افغانستان می دانند که جانبازان اصیل راه خوشبختی مردم و آنهایی که همیشه منافع ملی و عموم مردم را بر منافع شخصی و گروهی ترجیح داده اند همین نیروهای ملی دموکرات و ترقیخواه کشور می باشند.

اما ضروری است تا به سوالات یک عده افراد هم جواب علمی و قانع کننده داده شود تا ذهنیت افراد و اشخاص برعلیه این نیروها و به نفع بنیادگرایان و تروریزم تغییر داده نشود. زیرا حضور شخصیت ها و افراد سیاسی گذشته درحاکمیت به معنا حمایت قاطع و یا انحلال آنها به آسانی درمیان حاکمیت و یا بعضی از جناح های حاکم در کشور نیست. قبل از همه و بهتر از سایر نیروهای سیاسی تشکیلات دموکراتیک و ترقیخواه کشور به ماهیت محافظه کارانه و ارتجاعی سران دولتی آگاهی دارند؛ آنها میدانند که این افراد بنابر ماهیت اجتماعی و سوابق کاری گذشته شان و بنابر مناسبات و روابط تنگاتنگی که با بعضی از کشورهای حامی تروریزم و نهاد های اقتصادی چپاولگر جهانی دارند نمی توانند صلح و ثبات واقعی را در کشور تامین کنند و زمینه های لازم توسعه پایدار را برای کشور مساعد سازند.

اعضای نیروهای دموکرات و ترقی خواه  کشور مسوولیت دارند تا غرض رفع مخارج و احتیاجات شخصی شان و با استفاده از حق داشتن کار در دستگاه دولتی و یا خصوصی کارنمایند و برعلاوه تأمین مخارج شخصی کار و وظیفه دولتی را وسیله مناسب و فرصت ضروری برای خدمت گذاری مردم قرار دهند و از طریق کار در دوایر دولتی در جهت تطبیق قانون حکومت داری خوب و برعلیه فساد و تبعیض درمحیط مبارزه نمایند. صحنه مبارزات سیاسی اجتماعی در داخل دولت وسیع و قابل دسترس می باشد که می تواند مکمل مبارزات اجتماعی در بیرون از دولت گردد. البته آنهایی که در ادارات دولتی منافع ملی و عموم مردم را فدای منافع شخصی و گروهی خود نموده اند و با فساد و تملق به ثروت اندوزی می پردازند و زمنیه های لازم استحکام تشکیلات مافیایی و غارت گر را مساعد می سازند؛ نمی توانند از جمله اعضای تشکیلات دموکراتیک و ترقیخواه کشور محسوب گردند، اگرچه سابقه سیاسی درخشان هم داشته باشند.

صداقت، راستی، پاکی نفس، خصومت و آشتی ناپذیری با فساد و سو استفاده و تنبلی در کار از خصوصیات افراد وطن دوست و ترقی خواه کشور است. ما باید با پاک نفسی و کاردوستی و تلاش برای تطبیق قانون دور از خشونت و تبعیضض برای ترقی و پیشرفت کشور گام برداریم.

 بامداد ـ سیاسی ـ ۴ /۱۵ ـ ۲۰۰۹