منبع: نیویورک تایمز
دونالد ترامپ رییس جمهوری امریكا، آخرین استراتیژی جدید امریکا را برای افغانستان معرفی کرد. تنها وجه امتیاز متن سخنرانی ترامپ با سخنرانی روسای جمهور قبلی امریکا در مورد افغانستان در این بود که ترامپ بی امان از واژه « ایثار» سربازان امریکایی در افغانستان نام برد تا با این حربه بسط دادن درگیری نظامی امریکا در افغانستان را موجه جلوه دهـد.
بقیه فرازهای صحبت ترامپ، تکرار همان استانداردهای رایج واشنگتن برای تمام لشکر‌کشی‌های نظامی امریکاست. سخنرانی ترامپ سراسر همان توهم همیشه گی « جنگ با تروریزم » بود که همواره سیاست مداران جمهوری خواه و دموکرات بر طبل آن می کوبند و از آن دم می زنند.در عرض تقریبا ١٦ سال گذشته، متنی که سیاست مداران هردو حزب حاکم همواره برای توجیه لشکرکشی‌هایشان قرائت کرده‌اند همواره بر یک روال ثابت و مشابه استوار بوده است. این روال مبتنی است بر ارایه نظریاتی مانند دروغ، چالش برانگیز؛ عدم رعایت حدود و ثغور اخلاقی، لشکرکشی بدون اعلان قبلی، پند نگرفتن لجوجانه از اشتباهات گذشته و پرهیز از تغییر رویه. اما در این توضیحات اصلا مشخص نمی شود که بالاخره امریکا واقعا با چه کسی می جنگد. همه روسای جمهور امریکا یکی پس از دیگری تمام ستیزه جویان را از هر قسمی که باشند در یک طبقه قرار می دهند و همه آنها را « تروریست » و « افراط گرایان خشونت طلب» یا به طورکل « دشمن » خطاب می کنند. ترامپ نیز در صحبت هایش فقط بیش از پیش گیج مان کرد و هشدار داد که «٢٠ باب از سازمان هایی که امریکا آنها را جز تروریست‌ها طبقه بندی کرده است، همه گی در دو کشور افغانستان و پاکستان فعالیت دارند». ترامپ اشاره نکرد که کدام یک از این سازمان هایی که او فقط اشاره‌ای کلی به همه شان داشت، واقعا تهدیدی برای امریکا هستند. وی مشخص نکرد که پسران و دختران امریکایی که برای جنگیدن به صف می شوند و بلکه بارها و بارها به صف خواهند شد، با کدام یک از این گروه ها باید بجنگند.
ترامپ ضمنا نگفت که آیا « پیروزی » فقط مستلزم آن است که همه این گروه‌ها به کلی در هم بشکنند یا اینکه پیروزی حتا با شکست حداقل چند تای آنها یا حتا فقط یکی از آنها هم محرز خواهد شد. ترامپ همه گروه‌های تروریستی را یک دشمن یک پارچه قلمداد کرد و همان باور غلط تمام مقام های سلف خود را تکرار کرد و گفت که تروریست ها یک « مامن امن » لازم دارند تا از آنجا حملات شان را طراحی و اجرا کنند و از آمار سربازان امریکایی در میادین رزم بکاهند و این واقعیت می طلبد که ما دوباره به آنها ضربه بزنیم. این همان فحوای کلام جیمز متیس وزیر دفاع امریکا، در سخنانش در ماه جون بود. ریشه این پندار غلط و غیرقابل توجیه سو تعبیری است که از واقعه حملات ١١ سپتامبر استنباط شده است. در این حادثه هواپیما ربایان ٣٣ بار از پست‌های مرزی بدون بازرسی عبور کردند و همه آنها پناهگاه هایی امن در «مریلند» جنوبی و «سان دیه گو» و « اوکلاهماسیتی » داشتند.
جورج بوش بعد از حادثه ١١ سپتامبر در صحبت هایی ادعا کرده بود: « جنگ با ترور فقط وقتی به انتها می رسد که هر گروه تروریستی که دسترسی جهانی دارد، شناسایی شود؛ جلویش گرفته شود و شکست داده شود». ترامپ هم در نطق تحلیف خود گفت که « تروریزم رادیکال اسلامی » را کاملا از روی چهره زمین ریشه کن خواهد کرد. همین وعده و وعیدهای دور و دراز ناممکن در مورد پیروزی مطلق است که باعث می شود هر رییس جمهوری هر شانسی را که برای پیروزی جلو رویش سبز می شود بی درنگ بقاپد و پیشاپیش خبر از پیروزی بدهد؛ به‌عنوان نمونه دولت بوش بین سال‌های ٢٠٠٢ تا ٢٠٠٥ ترسایی هفت بار اعلام کرد که « طالبان » را به طور کامل شکست داده است، اما درواقع مقامات نظامی و ضد تروریزم، فروتنانه و البته عاقلانه نسبت به سقف ظرفیت قدرت نظامی تردید داشته اند. واقعیت این است که به طورکل هیچ یک از روسای جمهور امریکا در مورد لشکرکشی های نظامی شان آن طور که باید وشاید شفاف عمل نکرده‌اند. این طور که از شواهد امر پیداست، از همه آنها بدتر دولت ترامپ است.
در دولت باراك اوباما حول وحوش روزهای پایانی دوره کاری‌اش؛ وزارت دفاع امریکا، پنتاگون ، انتشار گزارش مشروح و مکتوب تعداد تلفات غیرنظامیان در جنگ های امریکا را متوقف کرد، چون مسلم است اگر این گزارش منتشر می شد، مسوولیتی را متوجه دستگاه نظامی و سیاسی امریکا می کرد و موجب می شد تا به منظور کاستن از آمار تلفات غیرنظامیان در آینده، سیاست های جنگی امریکا دست خوش تغییر و تحول شود، اما آقای ترامپ نه تنها جلو این روند را نگرفته، بلکه آن را تشدید هم کرده است. بدیهی است که در این میان بر شمار غیرنظامیانی هم که در این بمباران ها از بین می روند افزوده شده و به رقم بالایی رسیده است. این غیرقابل قبول است. در ماه جولای امسال سازمان ملل فاش کرد که در افغانستان شمار تلفات غیرنظامیان در حملات هوایی امریکا در شش ماهه نخست سال ٢٠١٧ ترسایی به میزان ٧٠ درصد بیش تر از همین تلفات در شش ماهه نخست سال ٢٠١٦ ترسایی بوده است.
در دو کشور عراق و سوریه حملات هوایی امریکا در این دو کشور از اگست ٢٠١٤ ترسایی آغاز شده است و تعداد تلفات غیرنظامیان این حملات هوایی از هنگامی که ترامپ روی کار آمده، دست کم ٥٥ درصد رشد داشته است. هرچقدر آمار تلفات غیرنظامیان بالا می رود، حس خشم و نفرت از امریکا هم بالا می رود. هرچقدر آمار تلفات غیرنظامیان بالا می رود، افراد بیش تری جذب تروریست‌ها می شوند، ضمن آنکه همه تروریست‌های بالقوه‌ای که در امریکا لانه کرده‌اند هم فرصت خوبی برای رادیکالیزه شدن پیدا خواهند کرد. سیاست مداران هردو حزب درعوض آنکه بیایند و راه های فرعی انتشار افکار و ایدیولوژی های جهادی و جلو جذب افراد به سمت گروه های تروریستی را ببندند، آمده‌اند و سعی می کنند همان سیاست های نظامی را دوباره و دوباره به کار بندند.
مایکل مورل ، معاون مدیرکل سابق «سیا»، یک اظهارنظر مشهوری دارد که می گوید: ما بی هوده صد ساعت وقت خود را در « اتاق تعیین موقعیت» هدر دادیم و نشستیم راجع به اینکه با تروریست‌ها چه باید بکنیم، بحث و تبادل نظر کردیم. بهتر بود به جای این کار بی هوده، فقط ١٠ دقیقه وقت می گذاشتیم و تفکر می کردیم تا ببینیم چطور می توانیم قلوب و اذهان مردم را تسخیر کنیم و جلو رادیکالیزه‌شدن جوانان را بگیریم. بعضی‌ها ممکن است خوش بین باشند که در مقوله جنگ با تروریزم، ترامپ رییس‌جمهوری متفاوت است، اما سخنرانی روز دوشنبه ترامپ، توهم بودن این امید را ثابت کرد؛ او فقط همان کاری را خواهد کرد که واشنگتن از او انتظار دارد./ ش
بامداد ـ سیاسی ـ ۴/ ۱۷ـ ۰۲۰۹