لکه پانوس بيا د مشرق پر سر بلېږي وطن

لکه ققنوس خپلو ايرو نه را جگېږي وطن

بيا يې پر شونډو زمزمه د آزادۍ خپره ده

بيا لکه توره د « امان باچا » ځلېږي وطن

پر مړاوو بوټو باندې وېشي گلورينه اروا

لـکه وږمـه د پسرليو را چــلېږي وطن

وطن یـوازې اوسېـدلـو ته جـونـگړه نه ده

وطن احساس دی په رگونو کې بهېږي وطن

وطن د عشق جغرافيه ده، وطن څلی د ویاړ

د خـدای د مينې له آسمانه راورېږي وطن

د اهريمن د تروږميو سين کې نه ډوبېږي

لکه بيـرغ د اهـورا خوځي رپېږي وطن

وطن اوبه دي، وطن خاوره ده، هوا ده وطن

وطن د ژونـد خوږه سندره ده، غږېږي وطن

لکه ققنوس خپلو ايرو نه راجگېږي وطن

لکه زخمي اتل پر خپلو پښو درېږي وطن.

( صدیق کاوون )  

بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۱/ ۲۵ـ ۲۲۰۸      

Copyright ©bamdaad 2025