دپوهاند مجاور احمد زیار دوه شعرونه:

ویـلاړ

يوگوربت يم، د ويلاړ له دنگو غرونو را الوتی

نه د چا د دانې ښکار او، نه د چا په دام کې نښتی

د تاريخ نياوتون مې للي، سپيناوی په هسکه غاړه

نه مې سترگې چاته ټيټې، نه د چا پشوته پرېوتی

څه د وخت ټگي برگي او، څه زما رښتينولې وه

که پر دا دومره سپين نمرو، ديوتايانو يم تېروتی

د توپان مرغه په شان کښم، خپله لار په غر څپو کې

نن سبا که يم په بوښته، د ناخوالو کې کښېوتی

په تورتم کې ما بلينده، بله ساتلې د سره شعر

د ازمون له سرې بټی، لکه پولاد مخسور راوتی

ویلاړ= عزم، اراده،هوډ،تصمیم

( ډاکتر مجاوراحمد زیار )

پيوستون

که دا تورې گزمې گرځي راگرځي

نن سبا د بېلتانه

د دې ارت و بيرت پراته نړيوال کلي

په رڼا رڼا کوڅو کې...

خو سپېڅلې پاکه مينه مو

گواهيلي

چې که نن وي يا سبا،

دا کوڅې به د خوساوو

تورو پلونو

له بويونو نور پاکېړي ...

او شړلی پيوستون به

خپل سپېڅلي چاپېريال ته

راستنېږي تل لپاره!

(ډاکتر مجاوراحمد زیار )

بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۲/ ۲۵ـ ۱۷۰۵