د ميـنې کـرښــه

د مينې کـرښــه

که د مينې کرښه ، لاره د انسان شي
د ژوندون دښته به ټوله گلباران شي

که د شنې وږمې بهير نَفَس تازه کړي
سور دوزخ به ، د سرو گلو گلستان شي

خو که باد د سرو غوټيو ساتندوی شي
شين چمن به ، د اغزيو بيابان شي

ته به څومره بدقسمته يې هېواده
که واکدار دې د ستم د کلي خان شي

هر بدنامه ، بد عمله ستا په غېږ کې
د ولس په وينو رنگ شي ،« قهرمان » شي

ږيره پرېږدي ، د «جهاد » پر دوکان کښېني
يا « امير » شي ، يا وزير ، يا قومندان شي

د دښمن اورونه خپل کاله ته راوړي
اور لړونی د پرديو د دېگدان شي

هغه ماته بېړی نه رسي ساحل ته
که د وينو سوداگر يې کشتيوان شي!

( صدیق کاوون »

بامداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۲/ ۱۹ـ ۲۳۰۲