از گریه های شاه محمود خان فقید ، تا استغاثه های اقای مولوی منصور

از گریه های شاه محمود خان فقید ، تا استغاثه های آقای مولوی منصور

میرعبدالواحد سادات

به بهانه :

افشاگری اقای مولوی منصور سرپرست وزارت آب وبرق است !

دو روز قبل ایشان ضمن صحبت در مورد پاکستان افشا ساخت که :

« حال ، ما به این نتیجه رسیده ایم که برخی همسایه ها به ویژه پاکستان نمی خواهد که در اینجا – در

افغانستان یک مقتدر مرکزی وجود داشته باشد. برای پاکستان مهم نیست که این حکومت ازطالبان

باشد، از مجاهدین باشد ویا از کمونیست ها »

براساس واقعیت های اظهر من الشمس تا ریخی ، این افشاگری ، در واقع اعتراف شجاعانه « درد » هشتاد ساله و عامل مصیب خانمانسوز و تاریخی افغانستان ، است .

بدینرو :

بر مبنای منافع علیای افغانستان و بدون پرداختن به « ملامت » و « سلامت » ، به این « اعتراف » و افشا ساختن کلیدی ترین ، علت العلل بنیادی « افول تاریخی » و شکست پی در پی افغانستان ، مکث آسیب شناسانه ، با گرفتن یخن خود در برابر آیینه تاریخ نماییم ، تا سرانجام بتوانیم به :

چه باید نکرد تاریخی ؟

و چه میتوان کرد تاریخی ؟

برای نجات وطن مشترک ، پاسخ درست را مطرح نماییم .

البته این بار اول نیست که چنین سخنان را می شنویم ، چندین سال قبل نیز سه شخصیت منسوب به « جهاد » و تنظیم های « جهادی » وکلای قندهار ، غزنی و کندز ، ( اقایان پیمان ، صادقی و بارکزی ) حرف های مشابه را دلیرانه ابراز نموده اند و یکی از آنجمله عبیداله بارکزی فقید ، در پلان های زنجیره یی ترور شخصیت ها ، توسط ( ای اس ای ) در شهر قندها ترور گردید .

( ۷۸ ) سال گریه، ناله و عزا داری:

پاکستان این کشور غیرطبیعی و مخلوق استراتیژی استعمار هنوز دو ساله نشده بود که در (۲۲)

جون(۱۹۴۹ م) نخستین تجاوز نظامی را با بمبارد قریه مغلگی ولایت پکتیا با چراغ سبز انگلیس و

امریکا و بخاطر زهر چشم نشان دادن به افغانستان ضعیف و فاقد قوای مسلح مدرن و مقتدر،

انجام داد که باعث شهادت (۲۳) تن هموطنان عزیز ما گردید.

پادشاه فقید اعزای ملی اعلام و مراسم فاتحه رسمی در مسجد مجنون شاه صدارت برگزار گردید،

شاه محمود خان صدراعظم وقت :

که بازوبند سیاه داشت پیوسته اشک می ‌ریخت و گویی به نوعی عجز دولت خود را در مقابله با تجاوزدشمن بیان می ‌نمود.

واضع است که دراین بیشتر از هشت دهه ، و به صورت دوامدار ، زمامداران افغانستان و رهبران رژیم های رژیم های مختلف سیاسی ، از نقش منفی پاکستان شکایت نموده اند و در مقابله با « جنگ اعلان ناشده پاکستان » کتاب قطور از اعتراضات مستند افغانستان در سازمان ملل متحد ، ثبت کردیده است .

سوال اساسی این که صرف اعتراف و افشاگری کافی است ؟ و‌میتواند حلال مشکلات ما باشد ؟

تا بکی استغاثه و شکایت ؟

در تمام این هشت دهه

سوال اساسی این است که :

چگونه میتوانیم ؟

با دسایس سوپر شیطانی پاکستان مقابله نماییم ؟

اگر به این سوال پاسخ دقیق و‌مبتنی بر واقعیت های تاریخی و عینی نداشته باشیم ، کماکان مقهور ‌ و مغلوب پاکستان اين کشور تصنعى و مخلوق استعمار ، باقی میمانیم .

مقابله با پلانهای سوپر شیطانی پاکستان مستلزم آن است که :

افزون بر پلان‌های شیطانی بیرونی باید به ضعف خود نیز اعتراف نماییم که چرا از همان یک غار دراین هشتاد سال ، مار افعی از ما قربانی می‌گیرد و ما که «خرد گریزی تاریخی» داریم

و مصاب با فقدان حاکمیت عقل می ‌باشیم، به خود نه می ‌آییم .

شعارزدگى ما که باعث برخورد غیر شعورى ما با مسايل و مصايب گردیده است .

خوش هستيم که :

پاکستان را « دال خور » بگوييم و درد خود را تسکين و کتمان نماييم !

– بسيار عام و هوایى ، تقليل گرايانه و ساده انگارانه ، یا از « اخوت اسلامی » صحبت مینماییم و یا ، پاکستان را « وطن دوم » خود میدانیم .

تا زمانيکه با عقلانيت سياسى به مسایل نپردازيم و علل ضعف و ناکامى خود را مشخص نسازيم ، درک نخواهیم کرد ، که :

افول تاريخى ما در نیم قرن اخیر ، از آغاز جنگ اعلام ناشده پاکستان بر ضد نخستين

جمهوريت در (۴۶) سال قبل شروع و تا اکنون ریشه مصیبت ما ، با چگونگى آن گره خورده است .

آرمان تاریخی جنرال ضیاالحق و جنرال اختر عبدالرحمن که :

کابل بايد بسوزد !

شرکا و رقباى تنظيمى شان بواقعيت مبدل ساختند .

عواقب نا ميمون جنگ اعلام ناشده اين کشور و طرح « پروژه » های :

« جهاد » و « هجرت »

پاى بزرگترين قدرتهاى جهان و سازمانهاى طراز اول نظامى در دهه هشتاد اتحادشورى و

پيمان وارسا و در دونیم دهه قبل امريکا و ناتو را در سرزمين ما کشانيده است .

اکنون اين دشمن تاريخى افغانستان مقدرات تاريخى ما رقم ميزند و براى ما « خط » و « نشان » تعین مینماید .

رمز اصلى و شاه کليد « موفقيت » پاکستان کدام است ؟

از ديد اين قلم :

پاکستان تعريف دقيق و روشن از منافع ملى خود دارد که هر پاکستانى اعم از ملکى و نظامى ، ملا و تاجرو …

بدان باوردارند . بر مبناى همين باورمندى هيچ زمامدار ، جنرال و مولاناى پاکستان از دشمنى با

هندوستان و افغانستان دست نميکشند .

پاکستان بحيث کشور متخاصم زيادترين تاثير و نفوذ را بر بخش زياد افغانان اعم از تنظيمى ، طالبی و … دارد و در داخل حکومت دیفکتوی طالبان ستون پنجم شان فعال ميباشد .

دراین نیم قرن اخیر این شعار و سخن را از زبان رهبران تنظیمی شنیده ایم :

« ما در افغانستان براى بقاى پاکستان مبارزه مينماييم » ،« پاکستان وطن دوم من است ! »

ساده انگاری و ساده لوحی ما :

تبليغ تصنعى « فضاى نيک » ، « فرصت نيک » ، « فصل نو در مناسبات پاکستان با افغانستان » و اعلام اينکه : « پاکستان به صلح افغانستان متعهد است »

و ديگر « سياست عمق استراتيژيک » را تعقيب نميکند و …

موفقیت کشورپاکستان در تداوم موسسه دولت درين کشور ، قواى مسلح مقتدر ،

استخبارات نيرومند، کدر اگاه ملى و قدرت بزرگ لابى گرى در جهان ميباشد .

در حاليکه ديگر از کفر ابليس معروفتر است که :

پاکستان مرکز شرارت پيشه گان جهان و بزرگترين زراد خانه توليد ذهنيت تکفيرى و تروريستان

است که حتا بزرگترين حامى انکشور امريکا نيز بدان، اعتراف نموده است .

اما اکنون چنانچه شهباز شریف صدراعظم انکشور ، حتا در مجمع عمومی سازمان ملل متحد ،

افغانستان را بحیث مرکز تروریزم معرفی و چندین بار مقامات شان :

پاکستان را قربانی تروریسم خوانده اند .

از قرار معلوم لوی درستیز پاکستان درسفر قبلی و کنونی خود به امریکا روی همین پروژه « لابی »

مینماید ، تا موقف « قیم » کشور ما ، بدست آورد .

(افغانستان به فرزند شریر و دلیر همانند سید اکبر ببرکزی ( پسر ببرک خان معروف ) به تاریخ (۱۶ - اکتوبر سال ۱۹۵۱ م ) دهن صدراعظم وقت پاکستان لیاقت علی خان در شهر راولپندی پاکستان ، و هنگامیکه ایراد سخنان تحقیر آمیز علیه افغانستان ، با فیر چند مرمی برای ابد ، خاموش ساخت )

برخلاف ما در چه موقيت داريم ؟

در تمام اين مراحل ما مسير تضعيف دولت را پيموده و سقوط ، انارشى و سيطره مستقيم پاکستان راتجربه و

با بلند ترين رقم مهاجر ، زيادترين کشته ، معلول ، يتيم ، بيوه ، معتاد و … بحيث ناامن ترينکشور در جهان شناخته ميشويم .

نه از منافع ملی خود و نه از منافع مشروع همسایه تعریف دقیق داریم .

پاشنه اشيل افغانستان :

فقدان دولت ملى قانون محور و عدالت گستر ميباشد که راه را به اقتدار نيرومند ملى هموار نمايد تا ما تعريف روشن از منافع ملى داشته باشيم و با چنگ زدن بوحدت ملى

( که بقول شاه امان اله موجوديتاافغانستان در گرو آنست ) و مصالح علياى کشور از اتش افتراق ملى ، با نه گفتن به شهونيزم و

سکتاريزم از خود محورى ، تنظيم و حزب محورى ، قوم و سمت محورى گذار نماييم .

هشدار و هوشدار !

خوب است تا :

آقای مولوی منصور ( که از قرار معلوم پدرش نیز به اشاره پاکستان ترور گردیده است )و سایر مسوولان اداره طالبان که چنین مسایل را درک نموده اند ، اکیدا متوجه باشند که در :

تدام بحران بزرگ حقوقی و مشروعیت

تداوم انزوای بین المللی

نبود قانون اساسی و فقدان حاکمیت قانون

تهدید و تحدید حقوق و ازادی مردم و بویژه زنان و دختران

همانطوریکه ، دراین چهار سال ، زعامت طالبان در ایحاد دولت متعارف ناکام مانده اند ، با برخورد متحجرانه ، استبدادی و خلاصه ساختن تمام ارزشهای دین و آیین مردم به ریش و حجاب ، هیچگاهی افغانستان ، صاحب دولت متعارف نمیگردد

و حاجت به هیچ استخاره نیست که تداوم این احوال ناهنجار :

خلاف منافع و مصالح علیای کشور است ، افغانستان را از مجموع « فرصت » ها محروم میسازد ، راه جنگ های نیابتی ، مداخله نظامی قدرتهای بزرگ ، هموار و صاف و ساده بنفع دشمنان تاریخی ما و منجمله پاکستان می باشد .

مقابله با پلانهاى سوپر شيطانى پاکستان و همچنان دسایس الحیل ایران در احوالیکه مقدرات تاریخی ما در کشمکش قدرتهای رقیب ژیوپولتیک منطقوی و ابر قدرتهای رقیب رقم میخورد ، مستلزم فکر کلان ملی و در وجود، يک منشور ملى ممکن است .

منشوريکه بايد محصول فکر کلان ملى ، فراقومى ، سمتى و مذهبى در بحث و گفتمان وسيع همگانى باشد و بتواند تعريف دقيق منافع ملى و مصالح افغانستان و منافع « مشروع » پاکستان و ساير

همسايه تعریف گردد .

پرداختن به طرح جوانب مختلف این منشور رسالت تمام افغانان متعهد بوطن و مردم است و روشنفکران و روشنگران باید دراین عرصه پیشگام باشند .

بیاد داشته باشیم که :

که در صورت که خود را تغیر ندهیم و نتوانیم ، صاحب دولت مقتدر ملی قانون محور و عدالت گستر ، منعث از اراده آزاد مردم نشویم ، کماکان ، مقهور اجنبی و همسایه های حریص و طماع خواهیم بود

و منحيث حسن ختام :

برو قوی شو اگر راحت جهان طلبی

که در نظام طبعیت ، ضعیف پامال است

بامـداد ـ دیدگاه ـ ۲/ ۲۵ـ ۱۵۰۸